Bella
JK tak naprawdę to info że pracuje teraz nad napisaniem tego od nowa. Kanał wiem dla mnie też ale krew mnie zalewa gdy widzę moje stare rozdziały tego nie da się czytać. Wprowadzę mniej skomplikowane wątki (których sama się nie trzymam) i mniej fikcyjnych bohaterów drugoplanowych dzieląc ich że tytani to pierwszoplanowi Candy Desty Hope Ash to drudzy a reszta to jacyś mało ważni ludzie. chcę też ogarnąć bardziej wyobrażenia w tych rozdziałąch a nie zdjecia or whatever i mniej narracji a więcej myśli i uczuć. okay?
Proszę też nie zwracać uwagi na pisownie i ointerpunkcję jestem na kompie i mi się nie chce ale mam nadzieję że rozumiecie. <3 jeśli ktoś jest zainteresowany nowym stylem i zaczęciem na dole dam krótki fragment tego nad czym pracuję. BUZIAKIII
Lubię myśleć o przeszłości, kiedy byłam małym dzieckiem i nie rozumiałam zbyt wielu rzeczy. Tata był dla mnie niezniszczalnym superbohaterem, mama niesamowitą i kochającą kobietą, a brat najwspanialszym przyjacielem, który tyle mi pokazał i nauczył. Te czasy jednak minęły. Z czasem zaczęłam wszystko rozumieć i dostrzegać niesmaczną i bolesną prawdę. Tata był tylko człowiekiem, co prawda był wielki i silny, ale nadal był tylko człowiekiem, kruchym i śmiertelnym, mama była bardzo oszczędna w uczuciach, zwłaszcza dla mnie, drugiego dziecka. Z rodzeństwem jednak było inaczej. Nie wiem, ile to trwało, nim uświadomiłam sobie, jak bardzo nie byliśmy wzorową i kochającą się rodziną z obrazów olejnych w naszym domu. Nie byliśmy nawet w połowie tak blisko, jak ukazywali to artyści w naszym wymiarze. [...] Teraz jestem tu. Po prawicy mojego Ojca, dwa miejsca na prawo od mej Matki i ze wzrokiem utkwionym w miejsce mego brata, które wiecznie zajmował naprzeciw Louisa. Przez krótki moment mój wzrok skrzyżował się z tym mego Wuja. Uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco. Wtem zapadła cisza. Rozmowy i lekkie stukanie rąk o stoły ucichły, a mój Ojciec, który właśnie stał, z uśmiechem omiótł całą salę...
toooo mam to kontynuować?
niedziela, 20 maja 2018
poniedziałek, 12 lutego 2018
Rozdział 26 ,, Dla jego miłości poświęciłabym wiele, swoje życie, cały mój wymiar, wszystko."
Raven
-Masz mi powiedzieć, co się dzieje!
Bella krążyła po moim pokoju od kilkunastu minut. Nie powiem, że przerywa mi medytowanie, bo to oczywiste. Już nawet nie próbowałam jej tłumaczyć, że muszę odpocząć, bo i tak po pierwszych 10 minutach, kiedy tu jest, nie przestaje gadać, a moje prośby niezbyt dyskretnie spławiała. No bo jak "Zamknij się kurwa, ja tu teraz mówię", można nazwać subtelnym ignorowaniem?
-Jesteś w pewnym sensie moją siostrą i chce wiedzieć czemu Polaris nie ma w wierzy od kilku godzin! Po tym jak zniknęła z łóżka podczas pieszczot nie widziałam jej! Wiem, że była u ciebie! A teraz ty coś ukrywasz! Zerwanie z Bestią na pewno nie wpędziłoby cię w takie zachowanie!
Wyprostowałam nogi na łóżku, przez ten stres nawet nie mogłam znieść się w powietrze. Zerknęłam na wskazany przez dziewczynę bałagan. Tak samo jak przez ostatnie 3 dni, było pełno porozrzucanych książek. Oczywiście na długim, czarnym biurku leżały niedokończone eliksiry, zaklęcia czy uroki. Bella wiedziała, że nie lubię się babrać w złych urokach, czy zaklęciach. Ale to wszystko przez to, że cały czas czuję, jakby ktoś mnie obserwował. Jakbym cały czas występowała w pieprzonym reality show typu "Z kamerą u Kardashianów", gdzie główną atrakcją jestem ja i moje, niezbyt ciekawe, życie.
-Ja tu wczoraj sprzątałam. Całe 15 minut!
-Dłużej trawa już ta rozmowa...-wywróciłam oczami i wstałam z mebla. Machnięciem dłoni pozbyłam się wszystkich ksiąg, które sekundę później pojawiły się na odpowiednich półkach, a niestabilne, niedokończone substancje i zaklęcia zostały zabezpieczone. Cały czas próbowałam dopasować stworzenie, lub człowieka, o takich zdolnościach we wszystkich znanych mi źródłach informacji. Bestiariusze ze wszystkich wymiarów zgromadzone przez mych przodków, baza danych Tytanów, czy nawet internet. Nie wiem co robiłam źle.
-Niedługo się dowiesz o co chodzi, ale proszę cię, nie teraz. -usłyszałam ciche westchnięcie blondynki. Już wiedziałam, że wygrałam. Chwyciłam po pozycję z B12.
-Byłam na Świętej Ziemi.
Tym jednym zdaniem dziewczyna sprawiła, że całe moje ciało się spieło, a książka wylądowała na ziemi.
-Gdzie, na jakiej ziemi byłaś?!
-Oh błagam cię! Ja nie miałam nic do gadania, gdy nagle zniknęłaś z klasztoru na Azarath! Mojego zniknięcia nawet nikt nie zauważył!
I tu miała rację. Opuściłam ją z dnia na dzień bez wyjaśniania sprawy. Nie było mnie ponad 3 lata, za to jej być może z kilka godzin. Ale nie chodziło mi tu o to, że poszła tam bez mojej zgody, a o to, że to co zrobiła było istnym samobójstwem. Blondynka, mimo naszych odmiennych charakterów, była mi bardzo bliska i zapewne wskrzesiłabym ją za każdym razem, gdyby zrobiła coś głupiego, czyli dosyć często. Tylko dzięki niej moje dzieciństwo było jako takie znośne. Byłam jej wdzięczna za każdą możliwość spędzania z nią i Hawkiem czasu, kiedy to bawiliśmy sie lub rozmawialiśmy. Zawsze byliśmy we trójkę, byli dla mnie prawdziwą rodziną i tak może Hawk jest moim bratem jednak to nie zmienia faktu, że tylko od strony matki. Aurela potrzebowała następcy tronu, kogoś kto nie był jak ja, pół demonem, a pół Azarathczykiem (?¿)
Jednak, gdy złączyłam ze sobą wszystkie fakty uświadomiłam sobie czemu miała bandaż, czemu była wyczerpana, czemu widziałam ślady łez.
-Co powiedzieli? -Bella spojrzała na mnie ze zdziwieniem. W następnej chwili jednak rzuciła się koło mnie na łóżko i wypuściła ze świstem powietrze, a razem z nich kilka płatków śniegu. Długo się zbierała na odwagę. Wiedziałam, że mówienie o takich sprawach sprawia jej trudność. Zwłaszcza jeśli ma mówić o bracie, wtedy rozkleja się i wpada w histerię. Bardziej utrudniającym współpracę faktem jest to, że nie płacze przy innych, oprócz Polaris. A skoro nie lubi rozmawiać o uczuciach, nie lubi płakać, a rozmowa najprawdopodobniej do tego prowadzi, to raczej trochę potrwa jej zebranie się w sobie. Patrzyłam na jej idealną, mleczną skórę, delikatnie różowe policzki, jasno niebieskie, prawie zlewające się z białkiem oczy, okryte niezbyt długimi, ale za to gęstymi rzęsami. Cały czas przygryzała wargę, która nabrała już wiśniowego koloru. Czekałam, aż otworzy je i powie to, co ją gnębi. Jednak z minuty na minutę, moja cierpliwość zaczynała maleć. Blondynka leżała, patrzyła w biały sufit i zdrapywała z paznokci niebieski lakier.
-Wojna... Ja, zginęła bym w niej...
Bella
Bella krążyła po moim pokoju od kilkunastu minut. Nie powiem, że przerywa mi medytowanie, bo to oczywiste. Już nawet nie próbowałam jej tłumaczyć, że muszę odpocząć, bo i tak po pierwszych 10 minutach, kiedy tu jest, nie przestaje gadać, a moje prośby niezbyt dyskretnie spławiała. No bo jak "Zamknij się kurwa, ja tu teraz mówię", można nazwać subtelnym ignorowaniem?
-Jesteś w pewnym sensie moją siostrą i chce wiedzieć czemu Polaris nie ma w wierzy od kilku godzin! Po tym jak zniknęła z łóżka podczas pieszczot nie widziałam jej! Wiem, że była u ciebie! A teraz ty coś ukrywasz! Zerwanie z Bestią na pewno nie wpędziłoby cię w takie zachowanie!
Wyprostowałam nogi na łóżku, przez ten stres nawet nie mogłam znieść się w powietrze. Zerknęłam na wskazany przez dziewczynę bałagan. Tak samo jak przez ostatnie 3 dni, było pełno porozrzucanych książek. Oczywiście na długim, czarnym biurku leżały niedokończone eliksiry, zaklęcia czy uroki. Bella wiedziała, że nie lubię się babrać w złych urokach, czy zaklęciach. Ale to wszystko przez to, że cały czas czuję, jakby ktoś mnie obserwował. Jakbym cały czas występowała w pieprzonym reality show typu "Z kamerą u Kardashianów", gdzie główną atrakcją jestem ja i moje, niezbyt ciekawe, życie.
-Ja tu wczoraj sprzątałam. Całe 15 minut!
-Dłużej trawa już ta rozmowa...-wywróciłam oczami i wstałam z mebla. Machnięciem dłoni pozbyłam się wszystkich ksiąg, które sekundę później pojawiły się na odpowiednich półkach, a niestabilne, niedokończone substancje i zaklęcia zostały zabezpieczone. Cały czas próbowałam dopasować stworzenie, lub człowieka, o takich zdolnościach we wszystkich znanych mi źródłach informacji. Bestiariusze ze wszystkich wymiarów zgromadzone przez mych przodków, baza danych Tytanów, czy nawet internet. Nie wiem co robiłam źle.
-Niedługo się dowiesz o co chodzi, ale proszę cię, nie teraz. -usłyszałam ciche westchnięcie blondynki. Już wiedziałam, że wygrałam. Chwyciłam po pozycję z B12.
-Byłam na Świętej Ziemi.
Tym jednym zdaniem dziewczyna sprawiła, że całe moje ciało się spieło, a książka wylądowała na ziemi.
-Gdzie, na jakiej ziemi byłaś?!
-Oh błagam cię! Ja nie miałam nic do gadania, gdy nagle zniknęłaś z klasztoru na Azarath! Mojego zniknięcia nawet nikt nie zauważył!
I tu miała rację. Opuściłam ją z dnia na dzień bez wyjaśniania sprawy. Nie było mnie ponad 3 lata, za to jej być może z kilka godzin. Ale nie chodziło mi tu o to, że poszła tam bez mojej zgody, a o to, że to co zrobiła było istnym samobójstwem. Blondynka, mimo naszych odmiennych charakterów, była mi bardzo bliska i zapewne wskrzesiłabym ją za każdym razem, gdyby zrobiła coś głupiego, czyli dosyć często. Tylko dzięki niej moje dzieciństwo było jako takie znośne. Byłam jej wdzięczna za każdą możliwość spędzania z nią i Hawkiem czasu, kiedy to bawiliśmy sie lub rozmawialiśmy. Zawsze byliśmy we trójkę, byli dla mnie prawdziwą rodziną i tak może Hawk jest moim bratem jednak to nie zmienia faktu, że tylko od strony matki. Aurela potrzebowała następcy tronu, kogoś kto nie był jak ja, pół demonem, a pół Azarathczykiem (?¿)
Jednak, gdy złączyłam ze sobą wszystkie fakty uświadomiłam sobie czemu miała bandaż, czemu była wyczerpana, czemu widziałam ślady łez.
-Co powiedzieli? -Bella spojrzała na mnie ze zdziwieniem. W następnej chwili jednak rzuciła się koło mnie na łóżko i wypuściła ze świstem powietrze, a razem z nich kilka płatków śniegu. Długo się zbierała na odwagę. Wiedziałam, że mówienie o takich sprawach sprawia jej trudność. Zwłaszcza jeśli ma mówić o bracie, wtedy rozkleja się i wpada w histerię. Bardziej utrudniającym współpracę faktem jest to, że nie płacze przy innych, oprócz Polaris. A skoro nie lubi rozmawiać o uczuciach, nie lubi płakać, a rozmowa najprawdopodobniej do tego prowadzi, to raczej trochę potrwa jej zebranie się w sobie. Patrzyłam na jej idealną, mleczną skórę, delikatnie różowe policzki, jasno niebieskie, prawie zlewające się z białkiem oczy, okryte niezbyt długimi, ale za to gęstymi rzęsami. Cały czas przygryzała wargę, która nabrała już wiśniowego koloru. Czekałam, aż otworzy je i powie to, co ją gnębi. Jednak z minuty na minutę, moja cierpliwość zaczynała maleć. Blondynka leżała, patrzyła w biały sufit i zdrapywała z paznokci niebieski lakier.
-Wojna... Ja, zginęła bym w niej...
Bella
Obraz pokazany mi przez Time'a, nie chciał uciec z mojego umysłu. Nie mogłam uwierzyć, że mój brat byłby do tego zdolny.
-Pokaż mi to. Proszę.
Przytaknęłam i oblizałam spierzchniętą, podrażnioną wargę i spojrzałam jej w oczy.
-Twój brat był pewny siebie. Aż za bardzo. Po dwóch wygranych i jednym traktacie pokojowym postanowił zaatakować wymiar Dracona.
-Że jak?! -Icy spojrzała na mnie groźnie, na co szepnęła cicho "przepraszam". Time zamknął szczelinę i otworzył kolejną, obok tej poprzedniej. Był tam mój brat, miał włosy do ramion, białą zbroję i pokonywał właśnie jednego ze sługusów Knight'a. Lekko zapuszczona bródka i kilka blizn na twarzy. Wyglądał jak lekko chudsza wersja Louis'a. Uśmiechnęłam się na to. Lou miał bardzo szerokie barki, był wysoki i umięśniony, a jego kości policzkowe mogły ciąć metal. Tak, zdecydowanie każda kobieta we wszystkich wymiarach powiedziałaby, że Louis Shabad jest bardzo męski i tak samo przystojny. Chris zawsze miał dosyć chuderlawą posturę, nad którą, prawie, próbował pracować, a jego rysy twarzy były bardzo chłopięce. Nie był fanem ciężkiej, fizycznej pracy. Był typem, który siedział przy biórku, obliczał, planował i myślał. Dlatego widok męskiego, wysportowanego Chrisa z mieczem w dłoni sprawił, że zwątpiłam w to czy jest on aby na pewno moim rodzonym bratem. Może nie byliśmy najbliżej, nie dzieliliśmy sie myślami, emocjami, uczuciami czy snami i marzeniami, ale bezwątpienia znałam mojego brata. Znałam jego styl ubioru, co woli jeść, a co pić, wiedziałam kiedy był w złym humorze, wiedziałam gdzie woli chodzić i jakiej muzyki słucha. Byłam dobrym obserwatorem. Uczyłam się o nim mijając się z nim na korytarzach w domu, lub kiedy jadł śniadanie, obserwowałam jak ćwiczy z Louisem i resztą straży. Można było powiedzieć o mnie wiele; nieodpowiedzialna, wredna, bezmyślna, leniwa, dziecina, arogancka, bez serca, ale napewno nie to, że nie kochałam Christiana. Fakt może i bolał mnie jego zimny, nienawistny wzrok, czy to jak czasem mnie uderzył, by wyładować na czymś swoją frustracje, jednak zawsze wiedziałam, że to przezemnie tak się dzieje. Ja zabrałam mu moc, tron, jego przeznaczenie. Nie ważne kto i co mówił, Chris był świetnym kandydatem na króla, ja byłam beznadziejna. Gubiłam się w tych wszystkich przepisach, ledwo znałam mapę swojego królestwa, nie umiałam przewidywać prawdopodobieństw jak on i co najważniejsze w roli władcy; jako kobieta, zwłaszcza nieletnia i bez męża, nie miałam tak dużego autorytetu jak on. Słyszałam każde sceptycznie nastawione myśli poddanych i członków straży. Sprawa była jasna, nie nadawałam się.
Chłopak operował mieczem tak sprawnie jak nigdy w życiu by sobie nie wymarzył. Płynne, stanowcze ruchy, które idealnie cięły ciało przeciwnika, sprawiając im niewyobrażalny ból. Wrogowie padali jeden za drugim. Ich ciała po spotkaniu z ziemią rozkładało się, aż zostawał tylko pył, któty nagłe kroki Chrisa roznosiły dalej na pole walki, pod kopyta koni, którym wydobywała się para z pyska. Christian właśnie pokonywał jednego bebilitha. Patrzyłam z podziwem na wielkiego na prawie 5 stóp pająka. Kończyny miał potwornie długie i cienkie, jego odwłok był w miarę krótki, jednak zakręcał się pod jego ciało, a na końcu wystawały dwa potężne kolce, które idealnie nadawały się do walki z bliskiej odległości. Kiedy jednak przeciwnik był dalej, jak w przypadku Chrisa, bebilith atakował przednimi kończynami również zakończonymi ostrymi szponami, były szczupłe, silne i posiadały twarde skorupy. Ich kądziołki były natomiast bardzo cenne w alchemii, nie zdziwiłabym się, gdyby Chris przywłaszczył sobie ich kilka. Uwielbiał pieniądze, oraz okazje na zrobienie ich.
Pajęczak atakował odnóżami jednocześnie z pajęczyną. Mój brat zapewne już się męczył podczas uników, gdyby bebilith dorwał go w swoją sieć, mogiła, śmierć na miejscu. Christian z lekkim trudem unikał wielkich kończyn stwora, jednocześnie atakując w nie mieczem, powodując u niego trudności z utrzymaniem równowagi. Nagle bebilith podciął mu nogi, przez co białowłosy wywalił się. Pająk widząc okazję do ataku, szybko pokonał odległość pomiedzy nimi i podnoszac swoją prawą kończynę wymierzył ostateczny cios w mojego brata. Chciałam juz zamknąć oczy, podświadomie wyobrażając sobie, jak odnóże pająka przebija ciało mojego brata, jednak ten szybko przeturlał sie idealnie pod tułowie pajęczaka. Chwycił za swój miecz w obie ręce i pcha nim w miękki brzuch bebilitha. Machnął w dół, przecinając skórę, następnie szybko uciekł spod cielska przeciwnika. Po chwili bebilith runął na ziemię, a Chris szedł w stronę Dracona, na którego dopiero teraz zwróciłam uwagę. W swoim, widocznie szczelnym, uścisku trzymał mnie. Całą brudną, z kilkoma ranami i w kapłańskiej szacie mnie. Nie wiedziałam czemu się nie broniłam. Na moich policzkach makijaż zalewał się z łzami i brudem wojny, włosy, które kiedyś były w bardzo precyzyjnym koku, teraz były rozczochrane i sterczały na wszystkie strony.
-Urodziłaś się bez mocy, czyli jak reszta kobiet z rodziny królewskiej zostałaś kapłanką. Nie było potrzeby, by uczyć cię walki. -Icy odpowiedziała na moje niezadane pytanie.
-Christian! Pomocy! -patrzyłam na moją innowymiarową wersję, gdy Dracon przesuwał językiem po moim policzku. Mimowolnie się wzdrygnęłam na ten obraz.
-Dracon! Zostaw ją! -krzyczał mój brat, będąc w odległości zaledwie 3, może 4 metrów od mojego oprawcy. Nagle, z pasa u prawego uda wyciągnął sztylet i szybko przyłożył mi go do gardła, odchylając moją głowę za pociągnięciem moich praktycznie białych włosów. Dopiero teraz włosy Christiana zmieniły kolor na ciemno niebieski. Był zły. Był zły, bo zagrażało mi niebezpieczeństwo.
-Draconie, nie rób czegoś, czego będziesz żałować. -brat próbował na spokojnie i wolno podejść do Knight'a, po drodze wyrzucając swój miecz. Czarnowłosy jednak nie dając się zwabić na pokojowe i bezpieczne podejście i mediacje, przejechał ostrzem po moim gardle, gdy Chris zaczynał dopiero tworzyć coś w swojej dłoni z mocy. Krew prysnęła z mojego ciała, a ono samo osunęło się na ziemię.
-Nie! Ana! -podbiegł do mnie, a Dracon już wzbił się w powietrze na swoich skrzydłach. Chris dotkną delikatnie mojej twarzy, która robiła się bledsza, niż była dotychczas.
-Ana... Powiedz coś.... Nie, nie, nie, nie...Nie! -wziął moje ciało w ramiona i przytulił je do swojej piersi, z jego nadal otwartych w szoku oczu plyneły łzy, po chwili je zamknął. -Siostrzyczko...
Nagle za nim pojawił się Louis, położył mu dłoń na ramieniu, jednak Chris ją strzepnął.
-Christian, puść ją. Trzeba ją stąd zabrać.
-Nie.
-Christian, nie zachowuj się jak dziecko. Trzeba uszanować jej śmierć, trzeba...
Pisnęłam, srebrna strzała przebiła na wylot ciało Louisa w miejscu, gdzie znajdowało się serce. Nie chciałam tego dalej oglądać.
-Dość! Ja już nie chcę! Proszę skończcie!
Time zamknął wyrwę. Ja nadal patrzylam w szoku i ze szklanym wzrokiem na miejsce, w którym wcześniej rozgrywała się ta scena.
-Christian zginął zaraz po tym. Dracon myślał, że przejął wymiar, jednak wraz ze śmiercią króla, wymiar przestał być stabilny.
Głos Icy ledwo do mnie docierał, tak wiem o czym mówiła, jednak słyszałam to jakby przez szybę, jej glos był pusty i przytłumiony.
-Ja... Wracam do siebie...- w tej chwili zakończyłam przesyłanie wspomnień do Raven. Miałam zamknięte oczy, nie chciałam ich otwierać, gdy czułam, że po moich policzkach spływają łzy.
Nightwing
-Bestio, nie widziałeś Raven lub Belli? -spytałem znad papierów, gdy chłopak wszedł do pokoju wspólnego.
-Nie, a co?
-Potrzebuję kogoś do jednej misji, w celu rozeznania oczywiście. Jeśli byłoby to coś wartego naszej interwencji. -wyjaśniłem przewracając kolejną stronę w raportach.
-Chcesz im to zlecić? -zielony ustał naprzeciw mnie z kartonem mleka sojowego w dłoni. Chwila...
-Bestio, gdy się zmieniasz w krowę... To zmieniasz też płeć? -Logan nagle zakrztusił się mlekiem.
-Czemu się mnie o to pytasz?! To nie wypada! -zielony nagle wyszedł z pokoju cały zawstydzony.
-Czekaj! Jak którąś spotkasz, to ją do mnie skieruj! -krzyknąłem na odchodne zanim zamknęły się za nim drzwi.
Po chwili drzwi się znowu otworzyły, a z nich wyleciała Kori. Usiadła obok mnie, po prawej stronie na kanapie i dała mi krótki pocałunek w policzek.
-Jak się czujesz? -położyła swoją dłoń na moje ramię, lekko je masując.
-Dobrze skarbie, naprawdę nie musisz się o mnie martwić. -swoją lewą dłonią złapałem jej, którą mnie dotykała, i przyłożyłem ją do ust, składając na niej delikatny pocałunek. Starfire uśmiechnęła się promiennie i lekko zaczerwieniła.
-Cieszę się Dick, proszę, nie przemęczaj się. -puściłem jej dłoń i odłorzyłem dokumenty na stolik. Przekręciłem się tak, bym mógł położyć się na jej kolanach, co zrobiłem.
-Co powiesz na to, byśmy zrobili coś ciekawszego niż praca? -spytałem, nawijając jej rude pasmo włosów na swój palec.
-Pokaż mi to. Proszę.
Przytaknęłam i oblizałam spierzchniętą, podrażnioną wargę i spojrzałam jej w oczy.
-Twój brat był pewny siebie. Aż za bardzo. Po dwóch wygranych i jednym traktacie pokojowym postanowił zaatakować wymiar Dracona.
-Że jak?! -Icy spojrzała na mnie groźnie, na co szepnęła cicho "przepraszam". Time zamknął szczelinę i otworzył kolejną, obok tej poprzedniej. Był tam mój brat, miał włosy do ramion, białą zbroję i pokonywał właśnie jednego ze sługusów Knight'a. Lekko zapuszczona bródka i kilka blizn na twarzy. Wyglądał jak lekko chudsza wersja Louis'a. Uśmiechnęłam się na to. Lou miał bardzo szerokie barki, był wysoki i umięśniony, a jego kości policzkowe mogły ciąć metal. Tak, zdecydowanie każda kobieta we wszystkich wymiarach powiedziałaby, że Louis Shabad jest bardzo męski i tak samo przystojny. Chris zawsze miał dosyć chuderlawą posturę, nad którą, prawie, próbował pracować, a jego rysy twarzy były bardzo chłopięce. Nie był fanem ciężkiej, fizycznej pracy. Był typem, który siedział przy biórku, obliczał, planował i myślał. Dlatego widok męskiego, wysportowanego Chrisa z mieczem w dłoni sprawił, że zwątpiłam w to czy jest on aby na pewno moim rodzonym bratem. Może nie byliśmy najbliżej, nie dzieliliśmy sie myślami, emocjami, uczuciami czy snami i marzeniami, ale bezwątpienia znałam mojego brata. Znałam jego styl ubioru, co woli jeść, a co pić, wiedziałam kiedy był w złym humorze, wiedziałam gdzie woli chodzić i jakiej muzyki słucha. Byłam dobrym obserwatorem. Uczyłam się o nim mijając się z nim na korytarzach w domu, lub kiedy jadł śniadanie, obserwowałam jak ćwiczy z Louisem i resztą straży. Można było powiedzieć o mnie wiele; nieodpowiedzialna, wredna, bezmyślna, leniwa, dziecina, arogancka, bez serca, ale napewno nie to, że nie kochałam Christiana. Fakt może i bolał mnie jego zimny, nienawistny wzrok, czy to jak czasem mnie uderzył, by wyładować na czymś swoją frustracje, jednak zawsze wiedziałam, że to przezemnie tak się dzieje. Ja zabrałam mu moc, tron, jego przeznaczenie. Nie ważne kto i co mówił, Chris był świetnym kandydatem na króla, ja byłam beznadziejna. Gubiłam się w tych wszystkich przepisach, ledwo znałam mapę swojego królestwa, nie umiałam przewidywać prawdopodobieństw jak on i co najważniejsze w roli władcy; jako kobieta, zwłaszcza nieletnia i bez męża, nie miałam tak dużego autorytetu jak on. Słyszałam każde sceptycznie nastawione myśli poddanych i członków straży. Sprawa była jasna, nie nadawałam się.
Chłopak operował mieczem tak sprawnie jak nigdy w życiu by sobie nie wymarzył. Płynne, stanowcze ruchy, które idealnie cięły ciało przeciwnika, sprawiając im niewyobrażalny ból. Wrogowie padali jeden za drugim. Ich ciała po spotkaniu z ziemią rozkładało się, aż zostawał tylko pył, któty nagłe kroki Chrisa roznosiły dalej na pole walki, pod kopyta koni, którym wydobywała się para z pyska. Christian właśnie pokonywał jednego bebilitha. Patrzyłam z podziwem na wielkiego na prawie 5 stóp pająka. Kończyny miał potwornie długie i cienkie, jego odwłok był w miarę krótki, jednak zakręcał się pod jego ciało, a na końcu wystawały dwa potężne kolce, które idealnie nadawały się do walki z bliskiej odległości. Kiedy jednak przeciwnik był dalej, jak w przypadku Chrisa, bebilith atakował przednimi kończynami również zakończonymi ostrymi szponami, były szczupłe, silne i posiadały twarde skorupy. Ich kądziołki były natomiast bardzo cenne w alchemii, nie zdziwiłabym się, gdyby Chris przywłaszczył sobie ich kilka. Uwielbiał pieniądze, oraz okazje na zrobienie ich.
Pajęczak atakował odnóżami jednocześnie z pajęczyną. Mój brat zapewne już się męczył podczas uników, gdyby bebilith dorwał go w swoją sieć, mogiła, śmierć na miejscu. Christian z lekkim trudem unikał wielkich kończyn stwora, jednocześnie atakując w nie mieczem, powodując u niego trudności z utrzymaniem równowagi. Nagle bebilith podciął mu nogi, przez co białowłosy wywalił się. Pająk widząc okazję do ataku, szybko pokonał odległość pomiedzy nimi i podnoszac swoją prawą kończynę wymierzył ostateczny cios w mojego brata. Chciałam juz zamknąć oczy, podświadomie wyobrażając sobie, jak odnóże pająka przebija ciało mojego brata, jednak ten szybko przeturlał sie idealnie pod tułowie pajęczaka. Chwycił za swój miecz w obie ręce i pcha nim w miękki brzuch bebilitha. Machnął w dół, przecinając skórę, następnie szybko uciekł spod cielska przeciwnika. Po chwili bebilith runął na ziemię, a Chris szedł w stronę Dracona, na którego dopiero teraz zwróciłam uwagę. W swoim, widocznie szczelnym, uścisku trzymał mnie. Całą brudną, z kilkoma ranami i w kapłańskiej szacie mnie. Nie wiedziałam czemu się nie broniłam. Na moich policzkach makijaż zalewał się z łzami i brudem wojny, włosy, które kiedyś były w bardzo precyzyjnym koku, teraz były rozczochrane i sterczały na wszystkie strony.
-Urodziłaś się bez mocy, czyli jak reszta kobiet z rodziny królewskiej zostałaś kapłanką. Nie było potrzeby, by uczyć cię walki. -Icy odpowiedziała na moje niezadane pytanie.
-Christian! Pomocy! -patrzyłam na moją innowymiarową wersję, gdy Dracon przesuwał językiem po moim policzku. Mimowolnie się wzdrygnęłam na ten obraz.
-Dracon! Zostaw ją! -krzyczał mój brat, będąc w odległości zaledwie 3, może 4 metrów od mojego oprawcy. Nagle, z pasa u prawego uda wyciągnął sztylet i szybko przyłożył mi go do gardła, odchylając moją głowę za pociągnięciem moich praktycznie białych włosów. Dopiero teraz włosy Christiana zmieniły kolor na ciemno niebieski. Był zły. Był zły, bo zagrażało mi niebezpieczeństwo.
-Draconie, nie rób czegoś, czego będziesz żałować. -brat próbował na spokojnie i wolno podejść do Knight'a, po drodze wyrzucając swój miecz. Czarnowłosy jednak nie dając się zwabić na pokojowe i bezpieczne podejście i mediacje, przejechał ostrzem po moim gardle, gdy Chris zaczynał dopiero tworzyć coś w swojej dłoni z mocy. Krew prysnęła z mojego ciała, a ono samo osunęło się na ziemię.
-Nie! Ana! -podbiegł do mnie, a Dracon już wzbił się w powietrze na swoich skrzydłach. Chris dotkną delikatnie mojej twarzy, która robiła się bledsza, niż była dotychczas.
-Ana... Powiedz coś.... Nie, nie, nie, nie...Nie! -wziął moje ciało w ramiona i przytulił je do swojej piersi, z jego nadal otwartych w szoku oczu plyneły łzy, po chwili je zamknął. -Siostrzyczko...
Nagle za nim pojawił się Louis, położył mu dłoń na ramieniu, jednak Chris ją strzepnął.
-Christian, puść ją. Trzeba ją stąd zabrać.
-Nie.
-Christian, nie zachowuj się jak dziecko. Trzeba uszanować jej śmierć, trzeba...
Pisnęłam, srebrna strzała przebiła na wylot ciało Louisa w miejscu, gdzie znajdowało się serce. Nie chciałam tego dalej oglądać.
-Dość! Ja już nie chcę! Proszę skończcie!
Time zamknął wyrwę. Ja nadal patrzylam w szoku i ze szklanym wzrokiem na miejsce, w którym wcześniej rozgrywała się ta scena.
-Christian zginął zaraz po tym. Dracon myślał, że przejął wymiar, jednak wraz ze śmiercią króla, wymiar przestał być stabilny.
Głos Icy ledwo do mnie docierał, tak wiem o czym mówiła, jednak słyszałam to jakby przez szybę, jej glos był pusty i przytłumiony.
-Ja... Wracam do siebie...- w tej chwili zakończyłam przesyłanie wspomnień do Raven. Miałam zamknięte oczy, nie chciałam ich otwierać, gdy czułam, że po moich policzkach spływają łzy.
Nightwing
-Bestio, nie widziałeś Raven lub Belli? -spytałem znad papierów, gdy chłopak wszedł do pokoju wspólnego.
-Nie, a co?
-Potrzebuję kogoś do jednej misji, w celu rozeznania oczywiście. Jeśli byłoby to coś wartego naszej interwencji. -wyjaśniłem przewracając kolejną stronę w raportach.
-Chcesz im to zlecić? -zielony ustał naprzeciw mnie z kartonem mleka sojowego w dłoni. Chwila...
-Bestio, gdy się zmieniasz w krowę... To zmieniasz też płeć? -Logan nagle zakrztusił się mlekiem.
-Czemu się mnie o to pytasz?! To nie wypada! -zielony nagle wyszedł z pokoju cały zawstydzony.
-Czekaj! Jak którąś spotkasz, to ją do mnie skieruj! -krzyknąłem na odchodne zanim zamknęły się za nim drzwi.
Po chwili drzwi się znowu otworzyły, a z nich wyleciała Kori. Usiadła obok mnie, po prawej stronie na kanapie i dała mi krótki pocałunek w policzek.
-Jak się czujesz? -położyła swoją dłoń na moje ramię, lekko je masując.
-Dobrze skarbie, naprawdę nie musisz się o mnie martwić. -swoją lewą dłonią złapałem jej, którą mnie dotykała, i przyłożyłem ją do ust, składając na niej delikatny pocałunek. Starfire uśmiechnęła się promiennie i lekko zaczerwieniła.
-Cieszę się Dick, proszę, nie przemęczaj się. -puściłem jej dłoń i odłorzyłem dokumenty na stolik. Przekręciłem się tak, bym mógł położyć się na jej kolanach, co zrobiłem.
-Co powiesz na to, byśmy zrobili coś ciekawszego niż praca? -spytałem, nawijając jej rude pasmo włosów na swój palec.
-Richard! -pisnęła, waląc mnie po ręce, którą dotykałem jej pukla.
-No co? -patrzyłem jak jej policzki robią się lekko różane i odwraca zawstydzona wzrok. Założyła pasemko kręconych włosów za ucho, a lekki uśmiech cisną jej się na usta. Objąłem ją w pasie, chowając twarz w zgięciu jej brzucha i ud. Moje ręce delikatnie jeździły po niewielkiej przestrzeni jej odsłoniętej, nagiej, delikatnej skóry.
-Ta bluzka jest kusząca…-skierowałem się dłońmi odrobinę wyżej na koronkowy materiał jasnej bluzki, która sięgała przed pępek.
-Ona nie jest kusząca, ona jest modna, Richard. -fuknęła, wyglądała tak uroczo. Cielista bluzka była jaśniejsza, niż jej opalona, odsłonięta skóra na brzuchu. Pocałowałem lekko to miejsce i uśmiechnąłem się, gdy kosmitka lekko drgnęła.
-Dobra. -wstała błyskawicznie i złapała mnie mocno za nadgarstek, kierując nas szybko do wyjścia z pokoju wspólnego. Po drodze minęliśmy zdziwionego Cyborga i Bellę, którzy najwidoczniej mieli zamiar ze mnie porozmawiać.
-30min i będę wolny! -krzyknąłem przed wpadnięciem do mojego pokoju z dziewczyną. Jeszcze przed zamknięciem się drzwi przywarliśmy do siebie ustami. Objąłem jej twarz za policzki, podnosząc ją trochę do góry i pogłębiając nasz pocałunek. Lewą dłoń przeniosłem na jej szyję, potem dekolt, gdzie dotknąłem jej cudnie gładkiej skóry, następnie lekko zdjąłem z jej ramienia ramiączko od bluzeczki. Kiedy Gwiazdeczka objęła mnie rękoma wokół karku, ja przeniosłem swoje dłonie na jej szczupłą talię, przy czym pchnąłem ją na, prawie, nasze wspóle łóżko. Pocałunkami zszedłem na jej szyję, delikatnie ją gdzieniegdzie przygryzając, ale pamiętając, by nie zostawić śladów. Rękoma zjechałem na materiałowe spodnie, które zdejmowało się bardzo łatwo, co było w tamtej chwili bardzo, bardzo miłe. Oderwałem się od jej ciała i wyprostowałem, patrząc na jej zaróżowione policzki i włosy, które przerzuciły się na jej prawą stronę, nadając jej jeszcze więcej seksapilu.
-No to ziup. -powiedziałem zdejmując z siebie czarną koszulkę.
Elooo... Soł jest 1:34 a ja właśnie to skończyłam. Nie mam komputera do użytku więc nie będzie edycji tekstu, jakby aplikacja miała aktualizację i na to pozwalała byłoby fajnie ^^ tooo publikuje to i idę spać dobranoc lub miłego dnia jak kto woli. 💛☀
Lily💛
środa, 7 lutego 2018
Rozdział 25 "Bella samobójczyni"
Bella
-Cześć kotku... Tęsknię za tobą...- uśmiechnęłam się, gdy usłyszałam głos mojego taty, za którym tak bardzo tęskniłam.-Cześć tatku... Ja za tobą też ... Ja przepraszam. Powinnam była ci powiedzieć, że odchodzę. Zwaliłam wszystko na Louisa. Ale ...- cholernie bałam się konsekwencji tego co zrobiłam. Jakby nie patrzeć uciekłam z domu, zmusiłam Louisa by kłamał, że zostałam na Azarath dłużej, ale gdy to się wydało... Louis musiał mieć przechlapane od mojego taty...
-Nie tłumacz się... Wiem, że nie jesteś na to gotowa... Do tego to co się stało z Chrisem...- słyszałam jak kaszle, czułam jak moje łzy ściekają mi na materiał ubrania.
-Tato dobrze się czujesz? -wstałam wolno z maski samochidu i skierowałam się w stronę windy, by jak najszybciej być u siebie w pokoju.
-Tak Annabello, to tylko kaszel... Wracając, wiesz przecież, że nikt cię nie oskarża, nikt cię nie wini prawda? To nie twoja wina. Zasłużyłaś na moc, jak również na tron... -oparłam się o zamknięte drzwi pokoju i ześlizgnęłam się po nich w dół. Słaby głos mojego ojca bolał mnie, gdy wypowiadał moje imię.
-Nie prawda. Tato... On mnie nienawidził, tak samo jak i mama...- wiedziałam, że teraz patrzyłby na mnie tak jak zawsze, gdy to mówiłam. Cały czas próbował mnie przekonać, że to nie prawda jednak ja widziałam, nie byłam ślepa czy głupia. Oni mnie nienawidzili. Po tym co się stało z Chrisem, przestała na mnie patrzeć, nie odzywa się do mnie, unika jak ognia kontaktów ze mną.
-Skoro mi nie wierzysz, zapytaj Wilków. Time i Icy, oni wybierali, kto dostanie moce. -znowu kaszel, tym razem dłuższy i gorszy od ostatniego.
-Odwiedzić cię? Słyszę, że z tobą kiepsko. Wiesz, że zawsze mogę wrócić...- przejechałam dłonią po miękkim, szarym dywanie. To była prawda. Gdyby tata powiedział chodź by słowo, wróciłabym do mojego wymiaru jak najszybciej, bez mrugnięcia okiem, bo był dla mnie najważniejszą osobą na świecie, razem z Louis'em, a także Rachel.
-Kochanie, wiem, że jesteś szczęśliwa w Subterrze, u nas się tylko nudziłaś, a polowania nie dawały ci tyle adrenaliny. Tylko, mam jedną prośbę, nie zabij się tam. Potrzebujemy w przyszłości królowej.
Zaśmiałam się i kiwnęłam potwierdzająco głową nie przejmując się, że tata nie może tego zobaczyć. Starłam ostatki łez i tuszu z policzków.
-Obiecuje tato, wrócę w jednym kawałku. Dziękuje. Kocham cię.
-Ja ciebie też śnieżynko. Dzwoń do mnie co tydzień i opowiadaj co u ciebie.
-Obiecuje, pa tatku.
Zakończyłam połączenie i odetchnęłam głęboko. Nigdy nie zastanawiałam się, czemu akurat ja ją dostałam? Spojrzałam na mały, czarny zegarek na nadgarstku. 15:21. Raczej kilka godzin nikogo nie zaniepokoi... Wspięłam się na lodowe drzewo i pospacerowałam od konaru do konaru. Gdzie nie gdzie w oczy rzucała mi się jakaś czarna plamka, ale nie zwracałam na to większej uwagi. Przecież wieża była doskonale strzeżona, a i tak to pewnie tylko zwidy przez zmęczenie i zbyt wysoką temperaturę. Kiedy byłam przy tym naprzeciwko drzwi i wiedziałam, że pień mnie osłania, utworzyłam w dłoni mały sztylet z lodu. Przejechałam ostrzem po gałęzi drzewa sprawdzając, czy jest wystarczająco ostre, a gdy w tamtym miejscu utworzyła się lekka rysa przełknęłam głośno ślinę. Złapałam ostrze w prawą pięść i rozcięłam skórę na wewnętrznej stronie dłoni. Zimna, lekko gęsta, czerwona ciecz rozlała się po mojej ręce. Narysowałam na ścianie dwa kwadraty, a w nich znaki z Regnum gelu. Przed moimi oczami zrobiło się ciemno, głowa lekko pulsowała, a w całym ciele czułam odrętwienie. Wstałam i z przyzwyczajenia sprawdziłam, czy moje jelita i inne narządy są na swoim miejscu. Poprawiłam materiał mojego ubrania i podniosłam się z podłogi. Wszędzie było czarno, przez co wyglądało jakby nie było w pomieszczeniu niczego, jednak kiedy zrobiłam pierwszy krok usłyszałam głuchy odgłos stóp. Nie dziwię się, bo tata zawsze powtarzał, że moje kroki w nocy słychać nawet z kilku pięter. Prawdę mówiąc, nigdy tu nie byłam. Zwykle spotykałam się z wilkami u nas, w sali wielkiego oka. Nigdy nie naruszałam ich świętego miejsca. Wiedziałam, tak jak każdy, że wtargnięcie na nie oznacza śmierć. Oh... Tak, Bella samobójczyni...
-No dalej Bell... Gdzie twoja głupia odwaga, co?
Mówienie do siebie naprawdę pomaga. Od razu spięłam pośladki i pewnym siebie krokiem ruszyłam na przód.
Ciemność jakby w ogóle nie ustępowała. Szłam jak debilka do przodu, a nogi zaczynały mnie boleć. Poprawiłam srebrną bransoletkę na nadgarstku i szłam dalej przed siebie. No bo cóż innego mogłam zrobić?
Po kilku minutach spaceru, usłyszałam odgłos wodospadu. Cichy, nie zbyt wyraźny szum wody. Przyśpieszyłam kroku. Srebrne bransolety dźwięczały z każdym moim krokiem, a szata przeszkadzała w płynności ruchu. Szum wody był co raz głośniejszy, siwa mgła pojawiła się w zastraszająco szybkim tempie, a ciemność uległa zmianie. Teraz z prawej strony było ciemno, a z lewej jasno. Ta wielka różnica...
Moje stopy zaczynały domagać się odpoczynku, nie chciałam tego, jednak kiedy podłoże zaczynało robić się kamieniste, musiałam odrobinę zwolnić. Bose nogi i taka droga to niezbyt dobre połączenie. Nareszcie widziałam lekkie światło należące do poświat Bogów. Osiem wielkich skał na których leżały wilki, oprócz Sun'a i Moon'a. Oni siedzieli z pyskiem wysoko w górze.
Blondynka siedziała na moim łóżku bawiąc się końcówkami rękawów swojej przydługiej, szarej bluzy. Nadal było widać ślad po ostrzu na jej policzku, płytkie, lekkie draśnięcie. Usiadłam obok niej kładąc jej dłoń na głowie.
-Wiem, że to uczucie nie jest łatwe do zapanowania dla ciebie i nie powinnam zmuszać cię do spotykania się z nim. Mogłam uszanować twoją decyzję...
Widziałam jak drapie zewnętrzną część dłoni i jak powoli zdrapuje sobie z niej naskórek. Zatrzymałam jej dłoń i westchnęłam.
-Bella, to nie twoja wina... To ja mogłam to wcześniej zakończyć, nim zaczęło to wszystko coś dla mnie znaczyć...
-Czyli...podoba ci się?
Odwróciłam głowę w bok i zagryzłam wargę. Tęsknię za jego wargami na moich, za jego dotykiem i za tym jak moje ciało reagowało na to co robił. Zaczesałam lekko już przy długie włosy do tyłu i prychnęłam.
-No co ty. Tak mi się tylko powiedziało...
-Mnie nie oszukasz Riri... Będę już iść.
Złapałam ją za nadgarstek schowany w rękawie bluzy.
-A czy ty powiesz mi czemu masz bandaż na dłoni?
Widziałam, że ledwo trzyma się na nogach ze zmęczenia. Jej ciało domagało się natychmiastowej regeneracji. A bandaż wystawał spod materiału bluzy.
-Ja... Byłam ... może później.
Wyrwała dłoń z mojego ucisku i wyszła z pokoju. Westchnęłam patrząc na zamknięte drzwi. Kiedyś byłyśmy sobie bliższe, mówiłyśmy o wszystkim, ale teraz? Czuję, że ma przede mną sekrety, nie umiem już nawet stwierdzić o czym myśli... Gdy usłyszałam odgłos komórki podeszłam do biurka i po krótkim przeszukaniu znalazłam to czego chciałam.
-Odwiedzić cię? Słyszę, że z tobą kiepsko. Wiesz, że zawsze mogę wrócić...- przejechałam dłonią po miękkim, szarym dywanie. To była prawda. Gdyby tata powiedział chodź by słowo, wróciłabym do mojego wymiaru jak najszybciej, bez mrugnięcia okiem, bo był dla mnie najważniejszą osobą na świecie, razem z Louis'em, a także Rachel.
-Kochanie, wiem, że jesteś szczęśliwa w Subterrze, u nas się tylko nudziłaś, a polowania nie dawały ci tyle adrenaliny. Tylko, mam jedną prośbę, nie zabij się tam. Potrzebujemy w przyszłości królowej.
Zaśmiałam się i kiwnęłam potwierdzająco głową nie przejmując się, że tata nie może tego zobaczyć. Starłam ostatki łez i tuszu z policzków.
-Obiecuje tato, wrócę w jednym kawałku. Dziękuje. Kocham cię.
-Ja ciebie też śnieżynko. Dzwoń do mnie co tydzień i opowiadaj co u ciebie.
-Obiecuje, pa tatku.
Zakończyłam połączenie i odetchnęłam głęboko. Nigdy nie zastanawiałam się, czemu akurat ja ją dostałam? Spojrzałam na mały, czarny zegarek na nadgarstku. 15:21. Raczej kilka godzin nikogo nie zaniepokoi... Wspięłam się na lodowe drzewo i pospacerowałam od konaru do konaru. Gdzie nie gdzie w oczy rzucała mi się jakaś czarna plamka, ale nie zwracałam na to większej uwagi. Przecież wieża była doskonale strzeżona, a i tak to pewnie tylko zwidy przez zmęczenie i zbyt wysoką temperaturę. Kiedy byłam przy tym naprzeciwko drzwi i wiedziałam, że pień mnie osłania, utworzyłam w dłoni mały sztylet z lodu. Przejechałam ostrzem po gałęzi drzewa sprawdzając, czy jest wystarczająco ostre, a gdy w tamtym miejscu utworzyła się lekka rysa przełknęłam głośno ślinę. Złapałam ostrze w prawą pięść i rozcięłam skórę na wewnętrznej stronie dłoni. Zimna, lekko gęsta, czerwona ciecz rozlała się po mojej ręce. Narysowałam na ścianie dwa kwadraty, a w nich znaki z Regnum gelu. Przed moimi oczami zrobiło się ciemno, głowa lekko pulsowała, a w całym ciele czułam odrętwienie. Wstałam i z przyzwyczajenia sprawdziłam, czy moje jelita i inne narządy są na swoim miejscu. Poprawiłam materiał mojego ubrania i podniosłam się z podłogi. Wszędzie było czarno, przez co wyglądało jakby nie było w pomieszczeniu niczego, jednak kiedy zrobiłam pierwszy krok usłyszałam głuchy odgłos stóp. Nie dziwię się, bo tata zawsze powtarzał, że moje kroki w nocy słychać nawet z kilku pięter. Prawdę mówiąc, nigdy tu nie byłam. Zwykle spotykałam się z wilkami u nas, w sali wielkiego oka. Nigdy nie naruszałam ich świętego miejsca. Wiedziałam, tak jak każdy, że wtargnięcie na nie oznacza śmierć. Oh... Tak, Bella samobójczyni...
-No dalej Bell... Gdzie twoja głupia odwaga, co?
Mówienie do siebie naprawdę pomaga. Od razu spięłam pośladki i pewnym siebie krokiem ruszyłam na przód.
Ciemność jakby w ogóle nie ustępowała. Szłam jak debilka do przodu, a nogi zaczynały mnie boleć. Poprawiłam srebrną bransoletkę na nadgarstku i szłam dalej przed siebie. No bo cóż innego mogłam zrobić?
Po kilku minutach spaceru, usłyszałam odgłos wodospadu. Cichy, nie zbyt wyraźny szum wody. Przyśpieszyłam kroku. Srebrne bransolety dźwięczały z każdym moim krokiem, a szata przeszkadzała w płynności ruchu. Szum wody był co raz głośniejszy, siwa mgła pojawiła się w zastraszająco szybkim tempie, a ciemność uległa zmianie. Teraz z prawej strony było ciemno, a z lewej jasno. Ta wielka różnica...
Moje stopy zaczynały domagać się odpoczynku, nie chciałam tego, jednak kiedy podłoże zaczynało robić się kamieniste, musiałam odrobinę zwolnić. Bose nogi i taka droga to niezbyt dobre połączenie. Nareszcie widziałam lekkie światło należące do poświat Bogów. Osiem wielkich skał na których leżały wilki, oprócz Sun'a i Moon'a. Oni siedzieli z pyskiem wysoko w górze.
-Księżniczka Anabella Ahuwa Margalit Cofija Neve. Dobrze wiesz, że wtargnięcie istot humanoidalnych na naszą świętą ziemię jest karane śmiercią. Masz 5 minut zanim zdecydujemy czy przeżyjesz.
Wzięłam głęboki oddech. Przemowa Moon'a mi nie pomogła. Idąc tu bałam się już jak cholera, ale dzięki niemu zaraz zemdleje.
-Chcę się dowiedzieć... czemu ja jestem następcą tronu, a nie mój brat...
Time i Icy zeskoczyli ze swoich kamieni i podeszli do mnie. Wielkie wilki na które patrzyłam z dołu, by zrównać nasze spojrzenia musiałam nieźle zadrzeć głowę do góry. Icy, jako ta, która opiekuje się moim wymiarem, spojrzała na mnie z uśmiechem i położyła mi wielką łapę na ramieniu.
-To akurat bardzo proste słońce...
Wzięłam głęboki oddech. Przemowa Moon'a mi nie pomogła. Idąc tu bałam się już jak cholera, ale dzięki niemu zaraz zemdleje.
-Chcę się dowiedzieć... czemu ja jestem następcą tronu, a nie mój brat...
Time i Icy zeskoczyli ze swoich kamieni i podeszli do mnie. Wielkie wilki na które patrzyłam z dołu, by zrównać nasze spojrzenia musiałam nieźle zadrzeć głowę do góry. Icy, jako ta, która opiekuje się moim wymiarem, spojrzała na mnie z uśmiechem i położyła mi wielką łapę na ramieniu.
-To akurat bardzo proste słońce...
Raven
-Rachel... ja chciałabym cię przeprosić...Blondynka siedziała na moim łóżku bawiąc się końcówkami rękawów swojej przydługiej, szarej bluzy. Nadal było widać ślad po ostrzu na jej policzku, płytkie, lekkie draśnięcie. Usiadłam obok niej kładąc jej dłoń na głowie.
-Wiem, że to uczucie nie jest łatwe do zapanowania dla ciebie i nie powinnam zmuszać cię do spotykania się z nim. Mogłam uszanować twoją decyzję...
Widziałam jak drapie zewnętrzną część dłoni i jak powoli zdrapuje sobie z niej naskórek. Zatrzymałam jej dłoń i westchnęłam.
-Bella, to nie twoja wina... To ja mogłam to wcześniej zakończyć, nim zaczęło to wszystko coś dla mnie znaczyć...
-Czyli...podoba ci się?
Odwróciłam głowę w bok i zagryzłam wargę. Tęsknię za jego wargami na moich, za jego dotykiem i za tym jak moje ciało reagowało na to co robił. Zaczesałam lekko już przy długie włosy do tyłu i prychnęłam.
-No co ty. Tak mi się tylko powiedziało...
-Mnie nie oszukasz Riri... Będę już iść.
Złapałam ją za nadgarstek schowany w rękawie bluzy.
-A czy ty powiesz mi czemu masz bandaż na dłoni?
Widziałam, że ledwo trzyma się na nogach ze zmęczenia. Jej ciało domagało się natychmiastowej regeneracji. A bandaż wystawał spod materiału bluzy.
-Ja... Byłam ... może później.
Wyrwała dłoń z mojego ucisku i wyszła z pokoju. Westchnęłam patrząc na zamknięte drzwi. Kiedyś byłyśmy sobie bliższe, mówiłyśmy o wszystkim, ale teraz? Czuję, że ma przede mną sekrety, nie umiem już nawet stwierdzić o czym myśli... Gdy usłyszałam odgłos komórki podeszłam do biurka i po krótkim przeszukaniu znalazłam to czego chciałam.
Od:Xxx
Dziś będziesz?
Rozejrzałam się po pokoju zastanawiając się i rozważając wszystkie za i przeciw. Napisałam szybko odpowiedź.
Do: Xxx
Tak.
Założyłam na czarny sweterek bluzę, a spódniczkę zamieniłam na tego samego koloru spodnie. Wsunęłam na nogi trampki, a do sprzączki przyczepiłam komunikator. Wychodząc z wierzy sprawdziłam ilość pieniędzy i czy w ogóle je miałam. Na niebie już pojawił się księżyc, co było normalne koło 22 godziny. Skręciłam w ciemniejszą uliczkę i doszłam do oświetlonego budynku. Założyłam kaptur na głowę, następnie pchnęłam mocno stare, skrzypiące drzwi i weszłam do środka. Zapach piwa, orzeszków i krwi. Najpiękniejszy zapach we wszystkich wymiarach.
Skierowałam się jak zawsze do najdalszego miejsca w barze omijając spoconych osiłków, harleyowców i drobnych złodziejaszków, w samym kącie pomieszczenia siedział chłopak pochylający się nad kuflem z piwem, a jego rude włosy wydostawały się spod ciemnej bluzy. Mój cel.
-Roy. -przywitałam się, siadając naprzeciw niego wołając kelnerkę w kusej spódniczce i cyckach wywalonych zza dekoltu bluzki. Tlenione, blond loki sięgały jej do ramion, a czerwona szminka na ustach była lekko rozmazana. Zachichotała patrząc na mojego towarzysza i oparła się o blat sprawiając, że jej cycki mało co nie wyskoczyły zza bluzki.
-W czym mogę pomóc? -jej piskliwy głosik uderzył w moje bębenki nieprzyjemnie. Roy chyba odczuwał to samo, bo również się skrzywił.
- Dwa kufle piwa.
Skierowałam się jak zawsze do najdalszego miejsca w barze omijając spoconych osiłków, harleyowców i drobnych złodziejaszków, w samym kącie pomieszczenia siedział chłopak pochylający się nad kuflem z piwem, a jego rude włosy wydostawały się spod ciemnej bluzy. Mój cel.
-Roy. -przywitałam się, siadając naprzeciw niego wołając kelnerkę w kusej spódniczce i cyckach wywalonych zza dekoltu bluzki. Tlenione, blond loki sięgały jej do ramion, a czerwona szminka na ustach była lekko rozmazana. Zachichotała patrząc na mojego towarzysza i oparła się o blat sprawiając, że jej cycki mało co nie wyskoczyły zza bluzki.
-W czym mogę pomóc? -jej piskliwy głosik uderzył w moje bębenki nieprzyjemnie. Roy chyba odczuwał to samo, bo również się skrzywił.
- Dwa kufle piwa.
Popatrzyłam na nią spod przymrużonych powiek na co ona prychnęła i odwróciła się do chłopaka plecami. Odchodząc od nas kręciła biodrami jakby się miała zaraz wywalić na pysk.
-Co tam u Tytanów? -z kieszeni wyciągnęłam paczkę papierosów i zapalniczkę, sama zapaliłam jednego i dałam paczkę chłopakowi, który zrobił to samo.
Zaciągnęłam się dymem tytoniowym myśląc nad odpowiedzią.
-Chyba dobrze. Tak myślę...
Nie wiedziałam co prawda co ostatnio dzieje się z członkami drużyny, ale z moich obserwacji wynikało, że było w porządku.
-Wczoraj cię tu nie było, przed wczoraj też... coś się stało.
-Siedziałam w pokoju, myślałam. Wiesz, jak zwykle...
Kelnerka podała nam kufle i patrząc na Roy'a przygryzła wargę. Zaśmiałam się, chłopak podniósł na mnie czekoladowy wzrok i pokazał mi język. Dzieciak. Wypuściłam z ust kolejną porcję dymu. Po kilku minutach nieprzerwanej ciszy, przy której spalaliśmy nasze szlugi, w końcu odezwałam się.
-A ty? Jak ci poszło? Znalazłeś ją? -chłopak od razu się uśmiechnął. Oblizał górną wargę i zgasił papierosa o popielniczkę.
-Znalazłem. -naciągnął na siebie bardziej kaptur.
-Rozpoznała cię?
-Nie. -chłopak uniósł piwo do ust.
-Zamierzasz, no wiesz... Powiedzieć reszcie? -kufel wylądował na stoliku z głośnym brzdękiem. Zerknęłam na mężczyzn, którzy grali w bilard, a jeden z nich patrzył na nasz stolik obracając kijem w dłoni.
-Żartujesz? Oni ją wpakują do więzienia. Nie zrozumieją...
Wróciłam wzrokiem do rudego i przytaknęłam chłopakowi wypijając alkohol duszkiem. Roy opowiedział co u niego, a ja co u mnie. Zwykle tak to wyglądało. Ja mówiłam co ślina mi na język przyniesie i tak samo on. Trwało to długo, już ponad rok kiedy spotykaliśmy się dosyć regularnie w tym samym miejscu. Całkiem dużo wiemy o swoich wcześniejszych życiach, o tym co lubimy, a czego nie i czego oczekujemy od przyszłość. Rozmowa jak zawsze się kleiła, ale tak jak zawsze czasem po prostu siedzieliśmy pochłonięciu naszymi myślami, ciesząc się towarzystwem, alkoholem i muzyką puszczaną w lokalu.
-Co tam u Tytanów? -z kieszeni wyciągnęłam paczkę papierosów i zapalniczkę, sama zapaliłam jednego i dałam paczkę chłopakowi, który zrobił to samo.
Zaciągnęłam się dymem tytoniowym myśląc nad odpowiedzią.
-Chyba dobrze. Tak myślę...
Nie wiedziałam co prawda co ostatnio dzieje się z członkami drużyny, ale z moich obserwacji wynikało, że było w porządku.
-Wczoraj cię tu nie było, przed wczoraj też... coś się stało.
-Siedziałam w pokoju, myślałam. Wiesz, jak zwykle...
Kelnerka podała nam kufle i patrząc na Roy'a przygryzła wargę. Zaśmiałam się, chłopak podniósł na mnie czekoladowy wzrok i pokazał mi język. Dzieciak. Wypuściłam z ust kolejną porcję dymu. Po kilku minutach nieprzerwanej ciszy, przy której spalaliśmy nasze szlugi, w końcu odezwałam się.
-A ty? Jak ci poszło? Znalazłeś ją? -chłopak od razu się uśmiechnął. Oblizał górną wargę i zgasił papierosa o popielniczkę.
-Znalazłem. -naciągnął na siebie bardziej kaptur.
-Rozpoznała cię?
-Nie. -chłopak uniósł piwo do ust.
-Zamierzasz, no wiesz... Powiedzieć reszcie? -kufel wylądował na stoliku z głośnym brzdękiem. Zerknęłam na mężczyzn, którzy grali w bilard, a jeden z nich patrzył na nasz stolik obracając kijem w dłoni.
-Żartujesz? Oni ją wpakują do więzienia. Nie zrozumieją...
Wróciłam wzrokiem do rudego i przytaknęłam chłopakowi wypijając alkohol duszkiem. Roy opowiedział co u niego, a ja co u mnie. Zwykle tak to wyglądało. Ja mówiłam co ślina mi na język przyniesie i tak samo on. Trwało to długo, już ponad rok kiedy spotykaliśmy się dosyć regularnie w tym samym miejscu. Całkiem dużo wiemy o swoich wcześniejszych życiach, o tym co lubimy, a czego nie i czego oczekujemy od przyszłość. Rozmowa jak zawsze się kleiła, ale tak jak zawsze czasem po prostu siedzieliśmy pochłonięciu naszymi myślami, ciesząc się towarzystwem, alkoholem i muzyką puszczaną w lokalu.
Patrząc na lekko znikającą już pianę na piwie myślałam o Belli. Ostatnio jej włosy stawały się jaśniejsze. Chyba zaczynała by szczęśliwa w Jump City, przy Tytanach.
-Będę się zbierać. Na razie Rachel.
-Będę się zbierać. Na razie Rachel.
-Na razie Roy. -chłopak rzucił na stolik pieniądze za oba nasze zamówienia i wstał po czy wybył z lokalu.
Machnęłam na niego ręką i dokańczając piwo wyszłam z baru. Na dworze zaczęło padać i to bardzo obficie. Zrezygnowałam ze spaceru i po prostu przeniosłam się do mojego pokoju w wierzy.
Zdążyłam tylko zdjąć bluzę i buty, a do moich drzwi zaczęto pukać. Wywróciłam oczami.
-Anabella, nie zamienię zdania!
Chwyciłam z półki jedną z naprawionych ksiąg i pogłaskałam ją po grzbiecie.
-Em, to ja Gwiazdka... Raven...ja..
Otworzyłam szybko drzwi rudej dziewczynie i podniosłam do góry brew.
-Coś się stało? -kosmitka westchnęła i bawiąc się kosmykiem swoich kręconych, ognistych włosów szepnęła.
-Chciałabyś spędzić z nami ten wieczór?
-Przykro mi Gwiazdko, ale muszę jeszcze coś zrobić. Sami będziecie się dobrze bawić. -zamknęłam dziewczynie drzwi przed nosem i odetchnęłam głęboko. Znów chwyciłam za książkę i pogłaskałam ją, ona otworzyła się na stronie, gdzie zostawiłam zakładkę.
"Devy to bardzo stare, zaroustriańskie demony sprzed 2000 lat. Ukazują się jako cienie, kroczące za swoimi ofiarami i atakują je z zaskoczenia. Są dzikie, zwierzęce i nieobliczalne.
Machnęłam na niego ręką i dokańczając piwo wyszłam z baru. Na dworze zaczęło padać i to bardzo obficie. Zrezygnowałam ze spaceru i po prostu przeniosłam się do mojego pokoju w wierzy.
Zdążyłam tylko zdjąć bluzę i buty, a do moich drzwi zaczęto pukać. Wywróciłam oczami.
-Anabella, nie zamienię zdania!
Chwyciłam z półki jedną z naprawionych ksiąg i pogłaskałam ją po grzbiecie.
-Em, to ja Gwiazdka... Raven...ja..
Otworzyłam szybko drzwi rudej dziewczynie i podniosłam do góry brew.
-Coś się stało? -kosmitka westchnęła i bawiąc się kosmykiem swoich kręconych, ognistych włosów szepnęła.
-Chciałabyś spędzić z nami ten wieczór?
-Przykro mi Gwiazdko, ale muszę jeszcze coś zrobić. Sami będziecie się dobrze bawić. -zamknęłam dziewczynie drzwi przed nosem i odetchnęłam głęboko. Znów chwyciłam za książkę i pogłaskałam ją, ona otworzyła się na stronie, gdzie zostawiłam zakładkę.
"Devy to bardzo stare, zaroustriańskie demony sprzed 2000 lat. Ukazują się jako cienie, kroczące za swoimi ofiarami i atakują je z zaskoczenia. Są dzikie, zwierzęce i nieobliczalne.
Demony te same od siebie nie atakują - muszą zostać wezwane. Mimo, że trzeba je wywołać, nie lubią dostawać rozkazów - mają tendencję do atakowania osoby kontrolującej. Kontrolować je można dzięki czarnemu ołtarzowi, zbudowanemu z ludzkich kości i krwi.
Jedynym sposobem na ich zniszczenie jest zburzenie ołtarza. Można też odstraszyć je za pomocą silnego światła."
Rzuciłam książką w ścianę i pociągnęłam końcówki włosów. To nie to. Deva wytwarza charakterystyczny zapach starej krwi, którego nie czułam w barze czy na ulicy. Położyłam się na ziemi i spojrzałam na nalepione przez Belle świecące w ciemności naklejki. Motylki, gwiazdy, kotki i delfiny. Uśmiechnęłam się i mocą przywołałam do siebie kolejną książkę w grubej skórzanej okładce.
-Cielesna postać, obserwator, poczucie obserwowania... -wyliczałam warunki, a książka latała między stronami i zaznaczała je. Przymknęłam oczy czując pulsowanie w skroni.
,,Istnieje pewne rozgraniczenie między postaciami Śmierci i Kosiarza. Śmierć jest jednym z Czterech Jeźdźców Apokalipsy i jako taka odbiera ludziom życie. Natomiast Kosiarz to istota zabierająca dusze zmarłych i pomagająca w ich przeprawie na drugą stronę. Nie jest widoczny dla żywych ludzi, z wyjątkiem zwierząt lub osób nadnaturalnych np. Demony, anioły lub kapłanki oka. Posiada moc dowolnej zmiany swojej postaci. ''
-Bardzo prawdopodobne jednak nadal nie to... Ugh... Bella...
-Coś się stało? -blondynka weszła do mojego pokoju siadając przy mnie na łóżku. Spojrzałam na nią z dołu i westchnęłam ciężko.
-Nie wiem... -przekręciłam się na brzuch i wtuliłam twarz w poduszkę. Czułam się jakbym dostawała paranoi. Cały czas czułam się obserwowana, wyczuwałam obecność kogoś, nawet gdy byłam sama w pokoju, a czasem zdawało mi się, że usłyszałam jakiś szmer lub coś mignęło mi pod nogami. Nie czułam się już bezpiecznie w Teen Tower, a każdy kontakt wzrokowy z tytanami sprawiał, że czułam się osaczona jak wtedy w barze. Nawet teraz, z osobą której najbardziej ufam, której powierzyłabym wszystko co mi cenne, nie czułam się komfortowo.
Poczułam zimną dłoń Belli na plecach, a potem jak siada bliżej mnie, najprawdopodobniej po turecku.
-Chyba... Nie czuję się już bezpieczna... -ręka dziewczyny gwałtownie się zatrzymała ale po krótkiej chwili znów mnie gładziła.
-Dlaczego? -spojrzałam na dziewczynę która wyglądała niepewnie.
-Czuje się obserwowana... Czasem widzę jak ludzie na ulicy się na mnie patrzą, jakby bez przerwy, tak strasznie długo to, to mnie przytłacza...
-Dopiero teraz? Skarbie jesteś tytanem od dobrych 3 lat, ludzie zawsze na ciebie patrzyli. Jesteś inna, wyjątkowa i potężna. Ratujesz ich przed czymś czego oni nigdy by sobie nie wyobrazili.
Blondynka patrzyła mi w czy z lekkim uśmiechem, który troszeczkę mnie przekonał.
-Poza tym, skarbie widziałaś się w lustrze? Wyglądasz jak trup. -zaśmiałam się z dziewczyną i przywaliłam w nią małą poduszką.
-Odezwała się opalona solarka! -spojrzałam na mleczną skórę Belli -Pamiętasz o nawilżeniu? I filtrze?
-Taaaak maamooo!- Neve przeciągnęła samogłoski z uśmiechem i położyła się na moim łóżku -Mogę dziś z tobą spać?
-Żartujesz? Będzie mi zimno! -usiadłam na jej udach tak,by nie mogła mnie zrzucić i zaczęłam ją łaskotać. -Jesteś okropnie zimna wiesz?
-Boże przestań! Jesteś okropna! -w końcu ją zostawiłam, ale nadal na niej siedziałam.
-Aww... To samo powiedziałaś, gdy się poznałyśmy.
-Tęsknie za tymi czasami.
-Tak ja też...
-Dopiero teraz? Skarbie jesteś tytanem od dobrych 3 lat, ludzie zawsze na ciebie patrzyli. Jesteś inna, wyjątkowa i potężna. Ratujesz ich przed czymś czego oni nigdy by sobie nie wyobrazili.
Blondynka patrzyła mi w czy z lekkim uśmiechem, który troszeczkę mnie przekonał.
-Poza tym, skarbie widziałaś się w lustrze? Wyglądasz jak trup. -zaśmiałam się z dziewczyną i przywaliłam w nią małą poduszką.
-Odezwała się opalona solarka! -spojrzałam na mleczną skórę Belli -Pamiętasz o nawilżeniu? I filtrze?
-Taaaak maamooo!- Neve przeciągnęła samogłoski z uśmiechem i położyła się na moim łóżku -Mogę dziś z tobą spać?
-Żartujesz? Będzie mi zimno! -usiadłam na jej udach tak,by nie mogła mnie zrzucić i zaczęłam ją łaskotać. -Jesteś okropnie zimna wiesz?
-Boże przestań! Jesteś okropna! -w końcu ją zostawiłam, ale nadal na niej siedziałam.
-Aww... To samo powiedziałaś, gdy się poznałyśmy.
-Tęsknie za tymi czasami.
-Tak ja też...
Heeej?
Idk okey to na górze to gówno z pierwszego rzędu. Nawet nie wiem czy ktoś to jeszcze czyta omg..... Pewnie nie zapomnieli wszyscy ;-; no cuuusz myślę czasem czy by tego nie usunąć...
Lily♥
wtorek, 6 grudnia 2016
Nominacja do LBA
Więc dopiero skumałam, że jestem nominowana przez Animat za co dziękuje bardzo <3 A więc zaczynamy:
1. Jaki gatunek muzyki słuchasz? Konkretne zespoły?
Ogółem bardzo dużo rock'a, często klasyki, ale też nowsze zespoły. Czasem metal, sporo vocaloidów trochę rapu itp. Ale konkretne zespoły to:
Queen
AC/DC
The rolling Stones
Black Veil Brides
Metalica
5 Seconds Of Summer
All time low
Bring Me The Horizone
Iron Maiden
System Of a Down
Black Sabbath
2. Czytasz książki? Jeśli tak, to jakie?
Uwielbiam powieści kryminalne ale też planuje powiększyć moja biblioteczkę o kolejnego King'a. Często też trafi się jakaś fantasy np. Harry Potter czy Eragon z Dziedzictwa.
3. Ulubiony superbohater i antagonista?
Batman to mój ulubieniec potem Deadpool, Spiderman, Arrow i Killer Frost.
4. Ulubione kolory?
Czarny, niebieski, biały i inne podchodzące pod zimne odcienie.
5. Masz przyjaciółkę/przyjaciela?
Oczywiście ^^
6. 3 najgorsze cechy twojego charakteru?
Kłótliwa, skryta i leniuch
7. Masz jakieś dziwne nawyki? Jeśli tak, jakie?
Przepraszanie miśków gdy przez przypadek jakieś spadnie... po uderzeniu czymś w coś mówię "ałć", gryzienie długopisów i podrygiwanie nogą gdy chce mi się siusiu...
8. Wolisz kawę czy herbatę?
Pół na pół. Kocham kawę ale jestem wielkim smakoszem herbat.
9. Wolisz plecak czy torbę do szkoły/pracy?
TORBA.
10. Masz laptop czy komputer?
heh... teraz tak trochę trudniej bo dotychczas miałam laptop, ale się popsuł więc korzystam z komputera
11. Wolisz dzień czy noc?
Noc. Często przesiaduje do drugiej na parapecie czy w łóżku tylko rozmyślając.
Pytanka:
1. Ulubiony owoc?
2. Dlaczego zacząłeś/łaś pisać bloga?
3. Co cenisz w ludziach?
4. Czy nauczyłeś/łaś się czegoś pisząc bloga? Jak tak to czego?
5. Masz jakieś marzenia?
6. Czy ktoś wspiera cię w tym co kochasz?
7. Co byś zmienił/a w swoim życiu?
8. Co podoba ci się w sobie najbardziej?
9. Masz jakieś zwierzątko?
10. Czy jakaś książka zmieniła sposób w jaki patrzysz na świat? Jeśli tak to jaka i dlaczego?
11. Masz swoją drugą połówkę lub obiekt westchnień?
Nominacje:
1. Scary girl
2. Anguś A
3. Rae
Dziękuje bardzo za wysłuchanie. Bayooo <3
1. Jaki gatunek muzyki słuchasz? Konkretne zespoły?
Ogółem bardzo dużo rock'a, często klasyki, ale też nowsze zespoły. Czasem metal, sporo vocaloidów trochę rapu itp. Ale konkretne zespoły to:
Queen
AC/DC
The rolling Stones
Black Veil Brides
Metalica
5 Seconds Of Summer
All time low
Bring Me The Horizone
Iron Maiden
System Of a Down
Black Sabbath
2. Czytasz książki? Jeśli tak, to jakie?
Uwielbiam powieści kryminalne ale też planuje powiększyć moja biblioteczkę o kolejnego King'a. Często też trafi się jakaś fantasy np. Harry Potter czy Eragon z Dziedzictwa.
3. Ulubiony superbohater i antagonista?
Batman to mój ulubieniec potem Deadpool, Spiderman, Arrow i Killer Frost.
4. Ulubione kolory?
Czarny, niebieski, biały i inne podchodzące pod zimne odcienie.
5. Masz przyjaciółkę/przyjaciela?
Oczywiście ^^
6. 3 najgorsze cechy twojego charakteru?
Kłótliwa, skryta i leniuch
7. Masz jakieś dziwne nawyki? Jeśli tak, jakie?
Przepraszanie miśków gdy przez przypadek jakieś spadnie... po uderzeniu czymś w coś mówię "ałć", gryzienie długopisów i podrygiwanie nogą gdy chce mi się siusiu...
8. Wolisz kawę czy herbatę?
Pół na pół. Kocham kawę ale jestem wielkim smakoszem herbat.
9. Wolisz plecak czy torbę do szkoły/pracy?
TORBA.
10. Masz laptop czy komputer?
heh... teraz tak trochę trudniej bo dotychczas miałam laptop, ale się popsuł więc korzystam z komputera
11. Wolisz dzień czy noc?
Noc. Często przesiaduje do drugiej na parapecie czy w łóżku tylko rozmyślając.
Pytanka:
1. Ulubiony owoc?
2. Dlaczego zacząłeś/łaś pisać bloga?
3. Co cenisz w ludziach?
4. Czy nauczyłeś/łaś się czegoś pisząc bloga? Jak tak to czego?
5. Masz jakieś marzenia?
6. Czy ktoś wspiera cię w tym co kochasz?
7. Co byś zmienił/a w swoim życiu?
8. Co podoba ci się w sobie najbardziej?
9. Masz jakieś zwierzątko?
10. Czy jakaś książka zmieniła sposób w jaki patrzysz na świat? Jeśli tak to jaka i dlaczego?
11. Masz swoją drugą połówkę lub obiekt westchnień?
Nominacje:
1. Scary girl
2. Anguś A
3. Rae
Dziękuje bardzo za wysłuchanie. Bayooo <3
Lily ♥
sobota, 17 września 2016
Rozdział 24 "Czy każda prawda daje satysfakcję?"
Miss me?
BTW MAMY JUŻ 12 TYŚ WYŚWIETLEŃ AAAAA ♥♥♥
nwm dlaczego blogger usunął mi ten rozdział ugh... dawno go opublikowałam a tu bam nie ma ;-;
Raven przez te cztery dni była podręcznikowym przykładem nędzy i rozpaczy. Nic złego nie działo się w mieście, Jinx nie odzywała się z planami piątki, a szefuńcio wyjechał we wtorek, czyli trzy dni temu, do Batmana. Tytani pod jego nieobecność zrobili sobie wolne, przez co ta dziewucha nie wyszła jeszcze z pokoju. Cały czas tylko czyta, albo medytuje, jeszcze co najwyżej wypija herbatę, którą jej robię. Jednak w ogóle nie je i wiem, że pod kapturem skrywa ślady po łzach.
-Nie umiem... -mruknęła. Opadła kończąc zadanie i zdjęła kaptur ukazując zło jakie przez ten czas sobie zrobiła.
Fioletowe sińce pod oczami, bardziej szara cera, o ile to możliwe, przekrwione oczy od ciągłego płaczu i popękane usta. Jej włosy latały w każdą możliwą stronę, zapewne nie czesała ich choć przez chwilę.
Na ziemi nadal walały się porozwalane księgi, stłuczony wazon, wiele ważnych składników leżało powywalanych na ciemnym, puchatym dywanie.
-Idziesz się umyć, raz dwa, a ja ci tu ogarnę. Potem trochę mojej magii i możesz do niego iść.
-Po pierwsze, jest 3 nad ranem. Po drugie, nienawidzisz sprzątać. -złapałam ją w ostatniej chwili zanim zdążyła znów walnąć się na łóżko i przykryć kocem smutku i cierpienia. Zaczynała mnie już poważnie wkurwiać, więc szybko uczesałam jej włosy, z szafki wybrałam ciuchy i wywaliłam ją z jej pokoju. Warknęłam niższej o około 2 cm dziewczynie, że za godzinę może wejść i zamknęłam jej drzwi przed nosem. Spojrzałam na rozwalone naczynie. Zebrałam pięknie zdobione odłamki szkła, a na podłodze znalazłam to co chciałam. Wypowiedziałam zaklęcie, wazon się naprawił i odstawiłam go na poprzednie miejsce. Zebrałam wszystkie kartki z ziemi i zaczęłam je uporządkowywać. Powkładałam je do odpowiednich ksiąg, które same zaczęły je sklejać i od razu było lepiej. Dokończyłam resztę i nim się spostrzegłam w progu rozsuwanych drzwi stanęła moja droga przyjaciółka z ręcznikiem na włosach.
-Od razu lepiej. -zacmokałam i zaprosiłam dziewczynę przed biurko. Lekko ją pomalowałam, tak by nie było widać sińców, i rozpuściłam włosy, które lekko już przeschły. Zebrałam je w wysokiego, niechlujnego koka. Wyglądała ślicznie i była gotowa. Za około 20 minut wschód słońca.
-Bestia śpi. Nie ma po co się fatygować... -warknęłam, poprawiłam kołnieżyk granatowej koszuli bez rękawów i odwróciłam ją do siebie.
BTW MAMY JUŻ 12 TYŚ WYŚWIETLEŃ AAAAA ♥♥♥
nwm dlaczego blogger usunął mi ten rozdział ugh... dawno go opublikowałam a tu bam nie ma ;-;
Bella
-Może w końcu pójdziesz do niego? Minęły cztery dni, a on czeka na odpowiedź...Raven przez te cztery dni była podręcznikowym przykładem nędzy i rozpaczy. Nic złego nie działo się w mieście, Jinx nie odzywała się z planami piątki, a szefuńcio wyjechał we wtorek, czyli trzy dni temu, do Batmana. Tytani pod jego nieobecność zrobili sobie wolne, przez co ta dziewucha nie wyszła jeszcze z pokoju. Cały czas tylko czyta, albo medytuje, jeszcze co najwyżej wypija herbatę, którą jej robię. Jednak w ogóle nie je i wiem, że pod kapturem skrywa ślady po łzach.
-Nie umiem... -mruknęła. Opadła kończąc zadanie i zdjęła kaptur ukazując zło jakie przez ten czas sobie zrobiła.
Fioletowe sińce pod oczami, bardziej szara cera, o ile to możliwe, przekrwione oczy od ciągłego płaczu i popękane usta. Jej włosy latały w każdą możliwą stronę, zapewne nie czesała ich choć przez chwilę.
Na ziemi nadal walały się porozwalane księgi, stłuczony wazon, wiele ważnych składników leżało powywalanych na ciemnym, puchatym dywanie.
-Idziesz się umyć, raz dwa, a ja ci tu ogarnę. Potem trochę mojej magii i możesz do niego iść.
-Po pierwsze, jest 3 nad ranem. Po drugie, nienawidzisz sprzątać. -złapałam ją w ostatniej chwili zanim zdążyła znów walnąć się na łóżko i przykryć kocem smutku i cierpienia. Zaczynała mnie już poważnie wkurwiać, więc szybko uczesałam jej włosy, z szafki wybrałam ciuchy i wywaliłam ją z jej pokoju. Warknęłam niższej o około 2 cm dziewczynie, że za godzinę może wejść i zamknęłam jej drzwi przed nosem. Spojrzałam na rozwalone naczynie. Zebrałam pięknie zdobione odłamki szkła, a na podłodze znalazłam to co chciałam. Wypowiedziałam zaklęcie, wazon się naprawił i odstawiłam go na poprzednie miejsce. Zebrałam wszystkie kartki z ziemi i zaczęłam je uporządkowywać. Powkładałam je do odpowiednich ksiąg, które same zaczęły je sklejać i od razu było lepiej. Dokończyłam resztę i nim się spostrzegłam w progu rozsuwanych drzwi stanęła moja droga przyjaciółka z ręcznikiem na włosach.
-Od razu lepiej. -zacmokałam i zaprosiłam dziewczynę przed biurko. Lekko ją pomalowałam, tak by nie było widać sińców, i rozpuściłam włosy, które lekko już przeschły. Zebrałam je w wysokiego, niechlujnego koka. Wyglądała ślicznie i była gotowa. Za około 20 minut wschód słońca.
-Bestia śpi. Nie ma po co się fatygować... -warknęłam, poprawiłam kołnieżyk granatowej koszuli bez rękawów i odwróciłam ją do siebie.
-Dwie godziny wcześniej zrobiłam pobudkę zielonemu i tak samo jak tobie, pomogłam. Za 17 minut macie być razem na dachu i rozmawiać szczerze o tym, co do siebie czujecie. Garfield siedzi już pewnie na nim i stresuje się jak wilk przed pełnią. Nie pierdol mi, że on śpi.
Przytaknęła, wstała z krzesła i zabrała pelerynę, zarzucając ją na siebie wyszła z pokoju.
Co do pełni... będzie za dwa tygodnie. Do tego czasu trzeba będzie znaleźć jej jakieś spokojne miejsce w lesie. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam białą wilczycę biegającą po brzegu umazaną krwią na pysku, piersi i łapach. Bawiła się przypływami wody skacząc i chlapiąc wszędzie dookoła. Na Regnum gelu nie mamy płynącej wody. Wszystkie zbiorniki są stałe ze słodką wodą co utrudnia zwierzętom łowienie. Musimy sami robić dziury w grubym łodzie, by mogły złapać rybę. To trochę uciążliwe, zwłaszcza kiedy tworzy się on co noc od nowa.
Spojrzałam do góry na niebo i wschodzące słońce na horyzoncie. Piękna przeplatanka kolorów, która budzi życie promieniami słońca.
Wyszłam z czystego już pokoju przyjaciółki i poszłam do siebie. Weszłam szybko na lodowe drzewko i położyłam się na nim szybko zasypiając.
Przytaknęła, wstała z krzesła i zabrała pelerynę, zarzucając ją na siebie wyszła z pokoju.
Co do pełni... będzie za dwa tygodnie. Do tego czasu trzeba będzie znaleźć jej jakieś spokojne miejsce w lesie. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam białą wilczycę biegającą po brzegu umazaną krwią na pysku, piersi i łapach. Bawiła się przypływami wody skacząc i chlapiąc wszędzie dookoła. Na Regnum gelu nie mamy płynącej wody. Wszystkie zbiorniki są stałe ze słodką wodą co utrudnia zwierzętom łowienie. Musimy sami robić dziury w grubym łodzie, by mogły złapać rybę. To trochę uciążliwe, zwłaszcza kiedy tworzy się on co noc od nowa.
Spojrzałam do góry na niebo i wschodzące słońce na horyzoncie. Piękna przeplatanka kolorów, która budzi życie promieniami słońca.
Wyszłam z czystego już pokoju przyjaciółki i poszłam do siebie. Weszłam szybko na lodowe drzewko i położyłam się na nim szybko zasypiając.
Raven
Głęboki wdech i wydech. Spokojnie. To nic trudnego. Moja ręka od dwóch minut wisiała nieruchomo nad klamką od drzwi na dach. Nie miałam w niej czucia, nie chciała się ruszyć, moje mięśnie zamarły w bezruchu oczekując końca, gdy będę mogła w końcu wrócić do siebie i po wybuchać kilka książek, czy mebli.Jeszcze raz głęboki wdech i wypuszczenie ze światem powietrza ustami. Poruszyłam ręką w dół stykając się z zimnym metalem. Serce łomotało mi jak diabli, a w gardle zrobiła się wielka gula, której nie mogłam przełknąć. Pociągnęłam klamkę otwierając tym samym drzwi i wpuszczając do ciemnego korytarza staruszkę światła z zewnątrz. Naciągnęłam bardziej kaptur na twarz i pchnęłam metalowe drzwi wychodząc z korytarza. Druga postać siedziała na krańcu budynku. Jasno szara bluza z kapturem, pod którym schowana była głowa chłopaka i jasne jeansy mocno poprzecierane na kolanach. Podeszłam do chłopaka i usiadłam obok niego spuszczając nogi za budynek.
Przez kilka minut milczeliśmy.
Ja patrzyłam się przed siebie, on wyginał palce zdenerwowany.
-Może coś powiesz? -pyta. Przenoszę spojrzenie w dół na morze i pluskającą się w nim Polaris. Nagle wilczyca zatrzymała się i zaczęła węszyć. Nie odwracając wzroku od zwierzęcia odpowiedziałam.
-Nie wiem co... -mówiłam cicho, jednak nie dało się ukryć, że mowa sprawiała mi lekkie kłopoty. Miałam dużą chrypkę, a gula nie zniknęła, dalej była na swoim miejscu i śmiała się ze mnie.
-Ja ci już napisałem co czuje, teraz ty musisz to z siebie wyrzucić.
Zaśmiałam się. On może pisać, a ja mam mówić? To w ogóle sprawiedliwe?
-Nic między mną, a tobą nie ma. Oboje dojrzewamy, hormony nam buzują i czasem trochę nas poniosło, ale nic po za tym.
Wstałam z zamiarem szybkiego wyjścia. Bestia jednak złapał mój nadgarstek zatrzymując mnie na dachu. Spojrzałam na niego przez ramię.
-Nie mów, że to było nic! -wstał gwałtownie i złapał mnie za ramiona potrząsając lekko -To nie było nic, dobrze o tym wiem. Wiem jak reagujesz na mój dotyk...-mówiąc to położył dłoń w rękawiczce na mój policzek. Zadrżałam lekko i przymknęłam oczy powstrzymując się od wtulenia się w nią. Skóra w miejscu jego dotyku paliła żywym ogniem, a nogi uginały się pode mną. Wyrwałam się z jego ucisku i odwróciłam plecami. Wychodząc rzuciłam tylko "zapomnij" i na giętkich nogach udałam się do siebie rozwalając po drodze żarówki. (Jeszcze nie ich czas #JaBardzoZła d.a)
-Nie mów, że to było nic! -wstał gwałtownie i złapał mnie za ramiona potrząsając lekko -To nie było nic, dobrze o tym wiem. Wiem jak reagujesz na mój dotyk...-mówiąc to położył dłoń w rękawiczce na mój policzek. Zadrżałam lekko i przymknęłam oczy powstrzymując się od wtulenia się w nią. Skóra w miejscu jego dotyku paliła żywym ogniem, a nogi uginały się pode mną. Wyrwałam się z jego ucisku i odwróciłam plecami. Wychodząc rzuciłam tylko "zapomnij" i na giętkich nogach udałam się do siebie rozwalając po drodze żarówki. (Jeszcze nie ich czas #JaBardzoZła d.a)
Nightwing
-Bruce gadaj po co mnie tu wezwałeś. Siedzę tu już trzeci dzień, nie mogę opuszczać Jump city. -mierzyłem się z Batmanem wzrokiem kiedy Alfred nalał mi soku pomarańczowego do szklanki. Mój wychowawca czytał spokojnie gazetę popijając świeżą kawę i jedząc kanapki zrobione przez lokaja. Jestem tu od trzech dni i nie wspomniał mi ani razu czego ode mnie chce.-Richardzie spokojnie. Dobrze to rozumiem. Wezwałem cię w nietypowej sprawie. Ale to po śniadaniu. Co tam u drużyny? -zerknął na mnie znad papieru.
-Bardzo dobrze. Ostatnio w Jump city było kilka zagadkowych morderstw, sprawa jest trudna, co wpływa trochę na nich, ale jest dobrze.
-Dick, pamiętaj, że jesteście jeszcze młodymi ludźmi. Takie obrazy jak zwłoki wpływają mocno na waszą psychikę.
Ścisnąłem mocniej nóż do masła i wziąłem kilka głębszych oddechów.
-Jesteśmy w tym fachu już jakiś czas. Nie ma co się martwić o nasz stan psychiczny. -wycedziłem na tyle spokojnym głosem na ile mnie było stać. Dobrze wiemy jak sobie radzić w takich chwilach. Mojej drużynie nic nie było. Znam ich. No właśnie... Bestię, Gwiazdkę, Cyborga i Raven znam od dawna, ale Bella? Jest nowa, nie wiem o niej zbyt dużo, tylko tyle ile Rachel nam o niej mówiła.
-W końcu zrozumiałeś? Ta nowa w Teen Titans. Nie wiesz co siedzi jej w głowie, a pierwsza sprawa i od razu morderstwo.
-Zachowywała się normalnie. -odparłem krótko.
Kiedy byliśmy na miejscu zbrodni, była profesjonalna. Nie zaczęła piszczeć, ani nie dostała odruchów wymiotnych. Zachowywała się jakby już widziała zwłoki. (-.- frajer mi nie ufa... d.a)
-Skończyłeś? To dobrze, chodź. -spojrzałem na prawie nietknięte śniadanie i z westchnieniem wstałem od stołu dziękując Alfredowi. Razem z Bruce'm szybko dostaliśmy się do jaskini Batmana. Ciemno, wilgotno i zimno, nic się nie
zmieniło.
-Cześć Grayson! Jak tam ci się w związku układa? Kiedy ślub? Hmm? -spojrzałem na Damian'a siedzącego przy konsoli i jęknąłem.
-A on nie ma szkoły czy czegoś?
-Uczy się w domu. Damian złaź... proszę. -chłopak zszedł z krzesła z uśmieszkiem i stanął przy mnie -To Heartwar. Miasteczko oddalone od Gotham 360 km...
-Czemu cię interesuje takie małe miasteczko? Do tego tak oddalone od twojego miasta?
Bruce wyświetlił mi kilka wycinków z miejscowej gazety.
Piekło u Anderson'ów! 12.05.2011
Zeszłej nocy w domu Daisy i Aarona Anderson zostało dokonane morderstwo. Nie poszczęściło się również córce ofiar, Jessie. Rodzice, jak i ich dziecko, mieli wycięte nerki, które według koronera zostały usunięte, gdy jeszcze żyli. Koło łóżka znaleziona została brakująca prawa nerka Aarona, która była nadgryziona. Czyżby w naszym małym miasteczku pojawił się kanibal? Policję zaalarmował brat Pani Anderson, Michael'a Purdy. Pragniemy mu przekazać wielkie kondolencje z powodu okropnej śmierci rodziny. Daisy i Aaron oraz mała Jassie na zawsze pozostaną w naszych sercach.
-Kanibalizm? -zerknąłem na młodego, który marszczył brwi.
-Też się zdziwiłam, więc pomyślałem, że atakował już wcześniej, jednak znalazłem tylko to...
Bruce kliknął w link otwierając stronę z creepypastami. Czyli zmyślonymi strasznymi historiami, które tworzą w swojej nawiedzonej głowie nastolatki. -Myślisz o naśladowcy? Jakiemuś dzieciakowi odbiło i zaczął zabijać? To trochę naciągane nie sądzisz?
Bruce mruknął coś pod nosem i zamknął strony wyłączając komputer.
-Chciałbym byś się tym zajął. -zadławiłem się śliną. Młody poklepał mnie mocno po plecach, a ja patrzyłem z niedowierzaniem na wychowawcę.
-Żartujesz? To nie nasz teren! Jump city jest jakieś 200 kilometrów od Heartwar. Musielibyśmy się tam przenieść, a to nie wchodzi w grę. Dopiero co wróciliśmy, nie możemy zostawiać całego miasta na barkach Tytanów Wschodu.
Skończyłem i wyszedłem z jaskini, po drodze mijając Alfreda, który próbował się do mnie odezwać. Ja jednak od razu skierowałam się do wyjścia z domu nie patrząc na nikogo. Odpaliłem motor i wyjechałem z posiadłości Wayn'ów, kierując swoją maszynę do Jump City.
Wiatr rozwiewał moją niezapiętą bluzę, której suwak uderzał o bok motoru wydając przy tym okropny stukot. Czułem na sobie nieprzyjemne uczucie, jakby ktoś na mnie patrzył. Jakby wywiercał w moich plecach dziurę. Miałem znane mi już na pamięć ulice miasta rozglądając się od czasu do czasu, czy ktoś nie potrzebuje mojej pomocy. Gdy sprawdziłem, że jest spokojnie w końcu wjechałem po drodze do Teen Tower wstawiając maszynę do garażu. Windą wjechałem na piętro mieszkalne i zakładając na nos okulary przeciwsłoneczne wszedłem do pokoju głównego.
-Spóźniony, ale to nie ważne. Siadaj. -zatrzymałem się w progu patrząc na zbiorowisko w "salonie". Bella stała naprzeciw kanapy na której siedziała drużyna. Raven z brzegu z parującym jeszcze kubkiem herbaty, dalej Starfire, która podskakiwała w miejscu uśmiechając się, obok Beast boy, przeglądający jakiś komiks, a na samym końcu Cyborg, który dokręcał śrubki w swojej ręce. Usiadłem między smutasem, a dzieckiem z ADHD, które złapałem za dłoń i ścisnąłem lekko się uśmiechając. Przez te krótkie trzy dni zdążyłem zatęsknić za jej słodkim głosem, pięknym, szerokim uśmiechem o poranku i rudych włosach, które kręciłem na palcu kiedy spędzaliśmy razem czas. Jej piękne zielone oczy, błysnęły przy zetknięciu się z moim spojrzeniem. Odwzajemniła uścisk i wróciła wzrokiem do blondynki, która uśmiechała się do nas.
-Skoro raczyłeś już skończyć amory to powiem o co chodzi. Cyborg i Gwiazdka uświadomili mi rano, że nie znamy się zbyt dobrze. Znaczy ja was znam na wylot, ale wy nie... Więęęc postanowiłam opowiedzieć o sobie.
-Wiem wszystko o tobie, mogę sobie iść? -westchnęła Raven podnosząc się z kanapy. Bella spojrzała na nią i od razu było widać, że się kłócą. W końcu fioletowowłosa skapitulowała i znów usiadła poprawiając kaptur czarnej bluzy.
-Zołza... -mruknęła pod nosem Rachel na co lekko się uśmiechnąłem. Te dwie były ze sobą naprawdę blisko.
-Więc jestem Anabella Ahuwa Margalit Cofija Neve. Co w naszym języku znaczy Piękny, kochany klejnot pod okiem Boga śniegu*. Mam 17 lat i pochodzę z Regnum gelu, temperatura tam jest równa około -50°C na Ziemi. Polaris towarzyszy mi od urodzenia i w przeciwieństwie do Raven, ja utrzymuje z moim opiekunem dobre relacje. -spojrzała wymownie na dziewczynę, która fuknęła pod nosem. -Mój wymiar jest centrum wszechświatów. -zabrała z stolika czerwony marker. Kanapa ruszyła się, przestawiając w stronę wielkiego okna z widokiem na morze. Usłyszałem jak Raven cicho przeklina pod nosem i wyciera kanapę. Najprawdopodobniej rozlała herbatę na mebel.
-Czy ty zamierzasz...?! -zacząłem lecz blondynka maznęła markerem po szybie rysując jakiś obrazek. W środku było kółko, a na około niego więcej kółek i więcej. Podzieliła to kreskami tak by każdy okrąg był oddzielnie. Promienie oddzielające wydobywały się z pierwszego okręgu. (Będzie w artach d.a)
-Będziesz to zmywać.
Machnęła na mnie dłonią lekceważąco i stuknęła w szkło końcem mazaka.
-Oznacza to, że jest on stałym i niezmiennym wymiarem pośród innych. Wasz, Azarath i inne. Mamy wgląd do nich, ale nikt do Regnum gelum, przez co nasz wymiar jest niezbyt znany. Uważany jest często za legendarny wymiar oka. Często nazywa się też tak nasze kapłanki, które dopilnowują szczelin. Od małego byłam uczona razem z Raven. Szkolenia z Louis'em miałam z... ze starszym bratem. Mam...Miałam starszego brata. Głupia sytuacja, nigdy za bardzo za sobą nie przepadaliśmy, ale kochałam tego kretyna i tęsknię za nim. Nie byliśmy ze sobą zbyt blisko, nie byliśmy super rodzeństwem jak Rachel i Hawk, ale brakuje mi jego śmiechu roznoszącego się po całym zamku. Nigdy nie byliśmy w stanie normalnie funkcjonować, gdy byliśmy w tym samym pokoju. Mimo, że nie odzywaliśmy się do siebie to zawsze rano, popołudniu i wieczorami widziałam tylko jego. Często zostawiliśmy w zamku sami ze służbą, ale oni byli zimni i nieobecni dzięki czemu choć trochę rozmawialiśmy ze sobą jak rodzeństwo.
Patrzyłem w szoku na dziewczynę, która opowiadała o tym jak w amoku. Lekko przeszklone oczy, słaby uśmiech i trzęsące się dłonie, którymi bawiła się nerwowo. Wszystko oznaczało, że zapędziła się z wspomnieniami. W końcu spojrzała na nasze twarze i przetarła oczy i policzki dłońmi.
-Przepraszam. Lubię czarny i niebieski, kocham surowe mięso, urodziłam się według waszego kalendarza drugiego lutego. Mimo, że ciepło jest dla mnie niebezpieczne, uwielbiam piec i gotować.
Poprawiła czarną spódniczkę i wyszła z pokoju. Spojrzałem na Raven, która naciągnęła na głowę kaptur i oddychała głośno. W jednej chwili zniknęła, a do połowy pełny kubek roztrzaskał się o panele wylewając jego zawartość połyskującą czerwienią.
-Ktoś wie o co chodzi? -westchnąłem na głupie pytanie Bestii i przytuliłem lekko zszokowaną Gwiazdkę. Chciała dobrze, a wyszło kiepsko.
-Ja pójdę zobaczyć czy z autkiem wszystko dobrze... -mruknął Cyborg również wychodząc z pomieszczenia. Z korytarza dało się usłyszeć tylko lekko uniesiony głos blondynki i dźwięki tłuczonego szkła.
-Skoro raczyłeś już skończyć amory to powiem o co chodzi. Cyborg i Gwiazdka uświadomili mi rano, że nie znamy się zbyt dobrze. Znaczy ja was znam na wylot, ale wy nie... Więęęc postanowiłam opowiedzieć o sobie.
-Wiem wszystko o tobie, mogę sobie iść? -westchnęła Raven podnosząc się z kanapy. Bella spojrzała na nią i od razu było widać, że się kłócą. W końcu fioletowowłosa skapitulowała i znów usiadła poprawiając kaptur czarnej bluzy.
-Zołza... -mruknęła pod nosem Rachel na co lekko się uśmiechnąłem. Te dwie były ze sobą naprawdę blisko.
-Więc jestem Anabella Ahuwa Margalit Cofija Neve. Co w naszym języku znaczy Piękny, kochany klejnot pod okiem Boga śniegu*. Mam 17 lat i pochodzę z Regnum gelu, temperatura tam jest równa około -50°C na Ziemi. Polaris towarzyszy mi od urodzenia i w przeciwieństwie do Raven, ja utrzymuje z moim opiekunem dobre relacje. -spojrzała wymownie na dziewczynę, która fuknęła pod nosem. -Mój wymiar jest centrum wszechświatów. -zabrała z stolika czerwony marker. Kanapa ruszyła się, przestawiając w stronę wielkiego okna z widokiem na morze. Usłyszałem jak Raven cicho przeklina pod nosem i wyciera kanapę. Najprawdopodobniej rozlała herbatę na mebel.
-Czy ty zamierzasz...?! -zacząłem lecz blondynka maznęła markerem po szybie rysując jakiś obrazek. W środku było kółko, a na około niego więcej kółek i więcej. Podzieliła to kreskami tak by każdy okrąg był oddzielnie. Promienie oddzielające wydobywały się z pierwszego okręgu. (Będzie w artach d.a)
-Będziesz to zmywać.
Machnęła na mnie dłonią lekceważąco i stuknęła w szkło końcem mazaka.
-Oznacza to, że jest on stałym i niezmiennym wymiarem pośród innych. Wasz, Azarath i inne. Mamy wgląd do nich, ale nikt do Regnum gelum, przez co nasz wymiar jest niezbyt znany. Uważany jest często za legendarny wymiar oka. Często nazywa się też tak nasze kapłanki, które dopilnowują szczelin. Od małego byłam uczona razem z Raven. Szkolenia z Louis'em miałam z... ze starszym bratem. Mam...Miałam starszego brata. Głupia sytuacja, nigdy za bardzo za sobą nie przepadaliśmy, ale kochałam tego kretyna i tęsknię za nim. Nie byliśmy ze sobą zbyt blisko, nie byliśmy super rodzeństwem jak Rachel i Hawk, ale brakuje mi jego śmiechu roznoszącego się po całym zamku. Nigdy nie byliśmy w stanie normalnie funkcjonować, gdy byliśmy w tym samym pokoju. Mimo, że nie odzywaliśmy się do siebie to zawsze rano, popołudniu i wieczorami widziałam tylko jego. Często zostawiliśmy w zamku sami ze służbą, ale oni byli zimni i nieobecni dzięki czemu choć trochę rozmawialiśmy ze sobą jak rodzeństwo.
Patrzyłem w szoku na dziewczynę, która opowiadała o tym jak w amoku. Lekko przeszklone oczy, słaby uśmiech i trzęsące się dłonie, którymi bawiła się nerwowo. Wszystko oznaczało, że zapędziła się z wspomnieniami. W końcu spojrzała na nasze twarze i przetarła oczy i policzki dłońmi.
-Przepraszam. Lubię czarny i niebieski, kocham surowe mięso, urodziłam się według waszego kalendarza drugiego lutego. Mimo, że ciepło jest dla mnie niebezpieczne, uwielbiam piec i gotować.
Poprawiła czarną spódniczkę i wyszła z pokoju. Spojrzałem na Raven, która naciągnęła na głowę kaptur i oddychała głośno. W jednej chwili zniknęła, a do połowy pełny kubek roztrzaskał się o panele wylewając jego zawartość połyskującą czerwienią.
-Ktoś wie o co chodzi? -westchnąłem na głupie pytanie Bestii i przytuliłem lekko zszokowaną Gwiazdkę. Chciała dobrze, a wyszło kiepsko.
-Ja pójdę zobaczyć czy z autkiem wszystko dobrze... -mruknął Cyborg również wychodząc z pomieszczenia. Z korytarza dało się usłyszeć tylko lekko uniesiony głos blondynki i dźwięki tłuczonego szkła.
Cyborg
-Musisz to lubić, co? -podskoczyłem lekko waląc się o maskę auta w głowę. Bella zaśmiała się i poklepała mnie po plecach, gdy ja rozmasowywałem obolałą czaszkę.
-Co cię sprowadza w moje skromne progi? -zabrałem z krawędzi samochodu szmatkę i wycierając w nią szybko dłonie, zamknąłem maskę samochodową i odwróciłem się do blondynki. Jeszcze dwie godziny temu ubrana schludnie i elegancko, teraz w czarnych adresowych spodniach niebieskiej bluzie, kapciach z misiami i związanymi w porozwalane warkocze włosami, stała przede mną jako obraz depresji. Przypomnę. Minęły niecałe dwie godziny. Wcześniej zauważyłem u niej zdarte gardło od krzyków, przekrwione oczy od płakania i rozcięty policzek. Ostra wymiana zdań.
-Pobiłaś się z Raven? -spytałem delikatnie dotykając mlecznej skóry dziewczyny. Syknęła cicho i przytaknęła. Przeniosłem dłoń na włosy, które przeczesałem, poprawiając niektóre kosmyki i obejmując ją przyciągnąłem do siebie w uścisku. Młoda zacisnęła na mojej koszulce dłonie i wylała z siebie kolejne morze łez. Czekałem kilka minut, aż dziewczyna uspokoi się na tyle by mi odpowiedziała.
-Cyborgu... -zerknąłem na nią i uniosłem brwi -Opowiedz mi o sobie, proszę.
-Myślałem, że zaglądasz w umysły ludzi i wiesz o nich wszystko. -oddaliłem się od niej na wyciągnięcie rąk i przeczesałem jej włosy. Blondynka przetarła twarz od łez i uśmiechnęła się do mnie.
-Jesteś na w pół maszyną. Nie mam do ciebie wglądu.
Bella dotknęła opuszkami palców mojej mechanicznej ręki. Posadziłem ją sobie na kolanie i zacząłem opowiadać.
-Cóż, przed wypadkiem byłem lekkoatletyk. Ćwiczyłem w klubie sportowym i wyjeżdżałem na zawody, jednak zawsze byłem obcykany w elektronice. Nie byłem typowym mięśniakiem bo w szkole średniej miałem idealne oceny. Smykałkę do sprzętu odziedziczyłem po ojcu, który był programistą. Naprawdę nigdy wcześniej nie balowałem tak jak wtedy. Gdybym nie zgodził się na to wyjście i uczczenie zdania matury... Miałem jeden z najwyższych wyników i było co świętować. Nadużyliśmy alkoholu i używek, prowadziłem, a Jessica miała naprawdę wielką ochotę. Dziewczyna usiada mi na kolanach i zaczęła całować, straciłem pole widzenia, nie zauważyłem zakrętu i wpadliśmy na drzewo, oni skończyli z wstrząsem mózgu, Jessica wyleciała przez szybę uderzając o drzewo, w kilka sekund zmarła, ja za to skończyłem przygnieciony przez gałąź. Odprysk z szyby uszkodził mi oko i straciłem wzrok, a konar drzewa przygniatał mnie za długo. Sprawiło to, że krew przestała dopływać do nóg. Ręce miałem zranione, wdała się infekcja, która rozprzestrzeniła się na całą długość. Nic nie dało się z nimi zrobić... Była tylko amputacja. Wtedy pewien lekarz zaproponował operacje, która mnie zmieni. Po niej stałem się tym. Miałem tylko ojca, który pomaga mi z moim nowym ciałem, mama zmarła przy porodzie więc nigdy jej nie poznałem...
-Bardzo go kochasz. Brakowało ci matki ale zawsze cieszyłeś się, że masz ojca. Znam to...
-Straciłaś mamę? -dziewczyna prychnęła pod nosem i zeskoczyła z moich kolan.
-Czasami mam wrażenie, że nigdy jej nie miałam. Zawsze pokazywała jak bardzo niezadowolona była z moich mocy.To jej kochany, pierworodny syn miał rządzić wymiarem, a nie mała, zbuntowana dziewczynka, o której każdy myślał jak o wariatce. Nie próbowała tego nawet ukryć, wypominała mi to za każdym razem, gdy Chris był lepszy w nauce, gdy pokonywał mnie w walkach, zawodach, we wszystkim. Zawsze byłam dla niej pomyłką Bogini. Byłam tą dziwną, tą która nie powinna dostawać mocy, ani się nawet urodzić... Byłam głupią wpadką.
W pomieszczeniu zaczęło się robić co raz chłodniej, temperatura tak spadła, że widziałem obłoczek pary przy oddychaniu. Położyłem dłoń na jej ramieniu.
-Hej, teraz jesteś tu. A my cię kochamy śnieżynko. -przytuliłem ją lekko kołysząc w ramionach. -A teraz chodź opatrzę ci policzek bo zaczyna puchnąć.
Kończyłem właśnie odkażać jej małą ranę, gdy telefon, który trzymała w dłoni zaczął wibrować. Dziewczyna widocznie się spięła. Zagryzała górną wargę, a dłonie drżały. Spojrzałem na wyświetlacz. "Tata".
-Odbierz. -pogłaskałem ją po głowie, dziewczyna kiwnęła głową i trzęsącym się palcem nacisnęła na zieloną słuchawkę i przyłożyła urządzenie do ucha.
-Cześć tatku... -uśmiechnąłem się gdy dziewczyna zrobiła to samo. -Ja też za tobą tęsknię...
Wyszedłem ze skrzydła szpitalnego, zostawiając ją samą. Widziałem jak w jej oczach zbierały się łzy, które zaczęły powoli wypływać. Nie wiem skąd ona miała tyle siły płakać... Postanowiłem, że zrobię szybko obiad i skończę przegląd mojej kochanej maszynki.
*Co do imion. Bella jest z hiszpańskiego.
Ahuwa z hebrajski- kochana
Margalit- klejnot. z hebrajskiego
Cofija-pod okiem Boga hebr.
Neve to po portugalsku jak i po włosku śnieg. (nie mylić z węgierskim znaczeniem lol)
NAUKA JĘZYKÓW Z LILY! YEEEY
-Co cię sprowadza w moje skromne progi? -zabrałem z krawędzi samochodu szmatkę i wycierając w nią szybko dłonie, zamknąłem maskę samochodową i odwróciłem się do blondynki. Jeszcze dwie godziny temu ubrana schludnie i elegancko, teraz w czarnych adresowych spodniach niebieskiej bluzie, kapciach z misiami i związanymi w porozwalane warkocze włosami, stała przede mną jako obraz depresji. Przypomnę. Minęły niecałe dwie godziny. Wcześniej zauważyłem u niej zdarte gardło od krzyków, przekrwione oczy od płakania i rozcięty policzek. Ostra wymiana zdań.
-Pobiłaś się z Raven? -spytałem delikatnie dotykając mlecznej skóry dziewczyny. Syknęła cicho i przytaknęła. Przeniosłem dłoń na włosy, które przeczesałem, poprawiając niektóre kosmyki i obejmując ją przyciągnąłem do siebie w uścisku. Młoda zacisnęła na mojej koszulce dłonie i wylała z siebie kolejne morze łez. Czekałem kilka minut, aż dziewczyna uspokoi się na tyle by mi odpowiedziała.
-Cyborgu... -zerknąłem na nią i uniosłem brwi -Opowiedz mi o sobie, proszę.
-Myślałem, że zaglądasz w umysły ludzi i wiesz o nich wszystko. -oddaliłem się od niej na wyciągnięcie rąk i przeczesałem jej włosy. Blondynka przetarła twarz od łez i uśmiechnęła się do mnie.
-Jesteś na w pół maszyną. Nie mam do ciebie wglądu.
Bella dotknęła opuszkami palców mojej mechanicznej ręki. Posadziłem ją sobie na kolanie i zacząłem opowiadać.
-Cóż, przed wypadkiem byłem lekkoatletyk. Ćwiczyłem w klubie sportowym i wyjeżdżałem na zawody, jednak zawsze byłem obcykany w elektronice. Nie byłem typowym mięśniakiem bo w szkole średniej miałem idealne oceny. Smykałkę do sprzętu odziedziczyłem po ojcu, który był programistą. Naprawdę nigdy wcześniej nie balowałem tak jak wtedy. Gdybym nie zgodził się na to wyjście i uczczenie zdania matury... Miałem jeden z najwyższych wyników i było co świętować. Nadużyliśmy alkoholu i używek, prowadziłem, a Jessica miała naprawdę wielką ochotę. Dziewczyna usiada mi na kolanach i zaczęła całować, straciłem pole widzenia, nie zauważyłem zakrętu i wpadliśmy na drzewo, oni skończyli z wstrząsem mózgu, Jessica wyleciała przez szybę uderzając o drzewo, w kilka sekund zmarła, ja za to skończyłem przygnieciony przez gałąź. Odprysk z szyby uszkodził mi oko i straciłem wzrok, a konar drzewa przygniatał mnie za długo. Sprawiło to, że krew przestała dopływać do nóg. Ręce miałem zranione, wdała się infekcja, która rozprzestrzeniła się na całą długość. Nic nie dało się z nimi zrobić... Była tylko amputacja. Wtedy pewien lekarz zaproponował operacje, która mnie zmieni. Po niej stałem się tym. Miałem tylko ojca, który pomaga mi z moim nowym ciałem, mama zmarła przy porodzie więc nigdy jej nie poznałem...
-Bardzo go kochasz. Brakowało ci matki ale zawsze cieszyłeś się, że masz ojca. Znam to...
-Straciłaś mamę? -dziewczyna prychnęła pod nosem i zeskoczyła z moich kolan.
-Czasami mam wrażenie, że nigdy jej nie miałam. Zawsze pokazywała jak bardzo niezadowolona była z moich mocy.To jej kochany, pierworodny syn miał rządzić wymiarem, a nie mała, zbuntowana dziewczynka, o której każdy myślał jak o wariatce. Nie próbowała tego nawet ukryć, wypominała mi to za każdym razem, gdy Chris był lepszy w nauce, gdy pokonywał mnie w walkach, zawodach, we wszystkim. Zawsze byłam dla niej pomyłką Bogini. Byłam tą dziwną, tą która nie powinna dostawać mocy, ani się nawet urodzić... Byłam głupią wpadką.
W pomieszczeniu zaczęło się robić co raz chłodniej, temperatura tak spadła, że widziałem obłoczek pary przy oddychaniu. Położyłem dłoń na jej ramieniu.
-Hej, teraz jesteś tu. A my cię kochamy śnieżynko. -przytuliłem ją lekko kołysząc w ramionach. -A teraz chodź opatrzę ci policzek bo zaczyna puchnąć.
Kończyłem właśnie odkażać jej małą ranę, gdy telefon, który trzymała w dłoni zaczął wibrować. Dziewczyna widocznie się spięła. Zagryzała górną wargę, a dłonie drżały. Spojrzałem na wyświetlacz. "Tata".
-Odbierz. -pogłaskałem ją po głowie, dziewczyna kiwnęła głową i trzęsącym się palcem nacisnęła na zieloną słuchawkę i przyłożyła urządzenie do ucha.
-Cześć tatku... -uśmiechnąłem się gdy dziewczyna zrobiła to samo. -Ja też za tobą tęsknię...
Wyszedłem ze skrzydła szpitalnego, zostawiając ją samą. Widziałem jak w jej oczach zbierały się łzy, które zaczęły powoli wypływać. Nie wiem skąd ona miała tyle siły płakać... Postanowiłem, że zrobię szybko obiad i skończę przegląd mojej kochanej maszynki.
*Co do imion. Bella jest z hiszpańskiego.
Ahuwa z hebrajski- kochana
Margalit- klejnot. z hebrajskiego
Cofija-pod okiem Boga hebr.
Neve to po portugalsku jak i po włosku śnieg. (nie mylić z węgierskim znaczeniem lol)
NAUKA JĘZYKÓW Z LILY! YEEEY
wtorek, 16 sierpnia 2016
Coś innego (jak chcesz to czytaj nie zmuszam)
Na wattpadzie zostałam nominowana na 20 faktów o sobie więc pomyślałam że "hej czemu tylko ci z wattpada mją czytać to dziadostwa? Pomęczmy też innych ludzi #devilasfuck)
No, a więc zostałam nominowana przez domijorgistas (na wattpadzie) do 20 faktów o sobie.
Zapraszam również dziewczyny które lubią 5Sos (albo i nie...) do jej fan fiction o Luke'u Hemmings'ie.
#reklamabochcę.
Shiiit.
A więc.
1. Mam na imię Magda. Nienawidzę, gdy mówią mi Madzia. Wiąże się to ze złymi wspomnieniami i bardzo mi się robi niedobrze, gdy ktoś tak do mnie mówi. Po prostu Magda, Lily albo Bell wystarczy.
2. Uwielbiam śpiewać. Ogólnie mam duszę artysty, kocham malować budować tworzyć coś własnymi rękoma. Kiedyś należałam do szkolnego chóru jednak jestem już na niego za stara ;-;. Chodzę na zajęcia plastyczne do domu kultury w moim mieście po bardzo długich namowach rodziny.
3. Mam 15 lat.
Tak tylko tyle. Tak po prostu mam 15 lat.
4. W mojej książce na wattpadzie Forgotten Angels, życie moje i moich przyjaciółek jest przedstawione jak najbardziej realnie. Co znaczy, że wspomnienia, myśli czy plany a nawet odzywki są robione jak najbardziej w naszym stylu.
5. Jestem strasznym zboczeńcem. Może to nie jest dziwne jak na ten wiek, jednak czasami granicę są przeze mnie przekraczane. Uwielbiam czytać zboczone historię, pisać je a nawet rozmowa na takie tematy z inną osobą, nawet facetem, mi nie przeszkadza. Swobodnie mogę rozmawiać na typowo kobiece sprawy, jak okres, masturbacja czy typowe męskie dolegliwości jak erekcja. Mam do tego swojego przyjaciela. Razem rozmawiamy na takie tematy.
6. Mimo mojego zboczonego charakteru jestem strasznie nieśmiała w co ludzie często nie wierzą. Jestem również lekko aspołeczna ponieważ zwykle nie lubię poznawac nowych ludzi. Po prostu dziwnie i niezbyt miło czuje się w towarzystwie kogoś nowego lub zbyt dużej ilości osób. Jestem tak nieśmiała, że mój głos podczas mówienia "dzień dobry" kasjerce staje się .... dziwny. Bardzo.
7. 20 grudnia 2011 roku. Od tej daty aż do teraz jestem w kiepskiej formie psychicznej która nie była diagnozowana przez psychologa czy chuj wie kogo. Co to znaczy? Sama zdałam sobie sprawę z tego że jest ze mną co raz gorzej. Jednak dzięki najwspanialszym osobom jakie kiedykolwiek miałam okazję poznać, jest coraz lepiej. Długo miałam problemy z samookaleczaniem i nałogowo brałam tabletki nasenne czy przeciwbólowe. Teraz jest już lepiej. ^^
8. Nie lubię gdy ktoś za mnie płaci. Źle się z tym czuję. Brzuch zaczyna mnie boleć a palce swędzieć. Nie wiem czemu akurat palce. Tak było zawsze.
9. Mam wielu crush'ów ze sławnych osób i zmyślonych.
-Tom Felton (Draco Malfoy/ HP)
-Zayn Malik (1D)
-Andy Biersack (Black veil brides)
-Gerard Way (My Chemical Romans)
-Niall Horan (1D)
-Ashley Prudy (BVB)
-Christian Coma (BVB)
-Oliver Quinn (komiks Arrow)
-Bruce Wayn (Batman)
-Dick Grayson (Robin/ Nightwing)
-Shun (Bakugan)
-Ashton Irwin (5SOS)
-od niedawna Calum Hood (5SOS) to przez te wszystkie fanficki...
-Barry Allen ( komiks/serial Flash w obu go kocham)
-Peter Parker (Spiderman)
-Joker (Batman)
-David Tennant (Doctor who)
-Matt Smith (Doctor who)
To już chyba wszyscy<3
10. Przez moją rodzinę (oprócz taty i cioci) jestem brana za wariatkę. Uwielbiam ciężką muzykę z klasyków rocka jak i tych nowych zespołów. Słucham też metalu tak samo jak vocaloidów. Nie przesadzam. Mama mówi mi to za każdym razem prosto w twarz tak samo brat xD kocham horrory i czasem faktycznie moje rysunki są makabryczne. Dlatego przestałam je pokazywać ludziom xD uwielbiam horrory, creepypasty, książki i wszystko inne co jest w tematyce makabrycznej.
11. Mimo mrocznej natury uwielbiam słodkie, urocze zwierzątka czy rzeczy. W moim pokoju jest wiele pluszaków, które są w jakiś sposób dla mnie ważne <3 Kocham też świat fantasy.
12. Jestem przez niektórych nazywana nerdem nie z powodu ocen a zainteresowania serialami i filmami o tematyce since fiction. Star warsy, star trek, gwiezdne wrota i oczywiście najważniejszy Doctor Who. Uwielbiam to że po dawno skończonym sezonie w nowych pojawiają się informacje o tym starym. Tak jak to że Doctor płakał na ostatniej części HP z powodu imienia córki Hermiony i Rona. To jest niesamowite jak w jednej nic (z pierwszego punktu widzenia) nie znaczącej rozmowy można się czegoś ciekawego dowiedzieć <3
13. Kocham bajkę Reksio. Jako dziecko zbierałam gry z tym właśnie pieskiem i nadal lubię w nie grać. Uwielbiałam też kręcika, a odcinki nadal mam na kasecie VHS. ^^
14. Nie lubię dzieci. Nie wiem czemu ale mnie obrzydzają, wkurwiają i mam ochotę je zatłuc. -.-
15. Jestem wielkim leniem. Nie wychodzę z pokoju jeśli nie jest to konieczne. (toaleta) Nie spalam energii więc nie jem a w moim pokoju zawsze jest butelka wody.
16. Jestem dumna z mojej bladej cery, jednak czasami jest to dość problematyczne zwłaszcza gdy chce się dobrać odpowiedni podkład czy puder. To bardzo trudne...
17. Moimi ulubionymi kolorami są czarny, niebieski, biały i szary. Jak również wszystkie zimne barwy.
18. Mimo natury marźlucha, uwielbiam zimę. Kocham tą porę roku, jest piękna i bardzo potrzebna. Kocham. kocham. kocham <3
19. Bardzo chciałabym mieć węża, jednak z powodu zimnych dłoni nie mogłabym go dotykać. ;-; Ogólnie jestem bardzo lubiana przez zwierzęta i nie ma takiego który by mnie nie lubił. Nie umiem zdecydować czy bardziej jestem kociarą czy psiarą jednak moim ulubionym zwierzęciem bezkonkurencyjne jest wilk.
20. Nienawidzę swojego charakter który bardzo często sprawia komuś przykrość;-;
Bardzo trudno było mi z niektórymi punktami ale było nawet zabawnie :p
Więęc nominuje:
Nikogo. xD ZUAAAAAAAA as fuck. Bayooo
Uh czej chwila jest sprawą nie mam ostatnio co czytać. Więc jak byście chcieli zareklamować swoje blogi albo kogoś kogo czytacie to śmiało. Chętnie przeczytam :* to już wszystko papa aniołki <3
Subskrybuj:
Posty (Atom)